Το σκληρό 1979 έβαινε προς το τέλος του. Η δεκαετία του 1980 θα σηματοδοτούσε πολλές αλλαγές για την χώρα, που κανείς τους δεν υποψιαζόταν. Γι’ αυτούς πιο κοντά ήταν η ντροπή της Κύπρου το 1974, παρά η ευφορία της ένταξης στην Ε.Ο.Κ. το 1980 και της νίκης του σοσιαλιστικού κόμματος το 1981. Άλλωστε το να είσαι στρατευμένος σε ελληνικό νησί κι έχοντας αρχηγό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων τον πιο σκληροπυρηνικό δεξιό πολιτικό, που παρά το ρωσσογεννές επώνυμό του, είχε την ετικέτα του επιτυχημένου γεφυροποιού με την χούντα και επέζησε πολιτικά, δεν ήταν ότι καλύτερο να είσαι υφιστάμενός του. Οι διακρίσεις στο στράτευμα αλλά και στην πολιτική ζωή δεν είχαν εξαλειφθεί. Τα λεγόμενα ¨σταγονίδια¨, οι πιστοί των χουντικών και το «στιγμιαίο έγκλημα» που είχε χαρακτηριστεί το πραξικόπημα του 1967, συντηρούσαν με ανασφάλεια, μια επίπλαστη δημοκρατία που δεν μπορούσε παρά να κάμει υπομονή για να συνέλθει εντελώς και να απορρίψει αργότερα, τα υπολείμματα μιας ταραγμένης εποχής. Όλοι κοιτούσαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά παράλληλα έπαιρναν και τα μέτρα τους φυλαγόμενοι από παντού, προς το παρόν.
