Ο παππούς μου ο Ωκεανός: Η οικογένεια

Ο μοναχογιός του ήταν σχεδόν δεκαεννιά χρονών. Τα τελευταία δυο - τρία χρόνια τον έβλεπε κάθε καλοκαίρι, όταν έρχονταν στην Ελλάδα για τις διακοπές του. Ζούσε με τη μητέρα του στην πατρίδα της, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη, στο Μανχάταν. Όταν χώρισε με τη μητέρα του ήταν μόλις πέντε χρονών και είχε αποφασίσει πως ήταν καλύτερο να τον αφήσει να μεγαλώσει μαζί της. Εκείνη ξαναπαντρεύτηκε. Για καλή του τύχη, ο νέος της Αμερικανός σύζυγος και πατριός του γιου του ήταν καθηγητής φιλολογίας σε κολέγιο και θαυμαστής των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Θεώρησε μεγάλη του τύχη να έχει θετό γιο με ρίζες αυθεντικά ελληνικές. Γι αυτό έπεισε τη γυναίκα του και τον θετό του γιο, να μάθει γράμματα σε ελληνικό σχολείο στη Νέα Υόρκη και άρχισε και ο ίδιος να μαθαίνει ελληνικά. Άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό και λεβεντιά, όχι μόνο δεν έκοψε τις γέφυρες του θετού του γιου με τον πραγματικό του πατέρα, αντίθετα τις υποστήριξε και τις ενίσχυσε. 

Ο παππούς μου ο Ωκεανός: III

Ο παππούς μου περιφρονούσε την ανθρωπότητα. Δηλαδή τους πολλούς, το κοπάδι των ανθρώπων όπως τους αποκαλούσε. Γι’ αυτό, ήταν πολύ μοναχικός τύπος. Μολονότι γνώριζε πολύ κόσμο αλλά και ακόμη περισσότερος τον γνώριζε, επειδή ήταν πολύ πετυχημένος στη δουλειά του, δεν έκανε εύκολα παρέες και φίλους. Είχε ένα πολύ κολλητό και πιστό φίλο, που είχαν γεννηθεί μαζί και είχαν μεγαλώσει μαζί, σαν αδέλφια. Ή καλύτερα από αδέλφια. Μόνο ο θάνατος χώρισε τη φιλία τους κι αυτό παίζει να μην είναι αλήθεια... Είχε επίσης κι άλλους πέντε - έξη φίλους όλους κι όλους, που τους αγαπούσε και τιμούσε την φιλία τους. Κι όλοι αυτοί του ήταν αρκετοί για να μη νιώθει μοναξιά. Πέρναγε πολύ χρόνο μόνος του. Επειδή είχε πολλά πράγματα για να ασχολείται, πολλά ενδιαφέροντα που τον συνέπαιρναν, δύσκολα τα θυσίαζε για να πάει σε μια κοινωνική εκδήλωση είτε σοβαρή είτε κοινότυπη.