Σαν νεροκάλαμο βαλσαμωμένο...

Δυό - τριών ημερών φεγγάρι διέκοπτε την ερημιά. Άδειος ο δρόμος, άδειος ο τόπος, άδειος κι ο ουρανός. Μονάχα η μαύρη θάλασσα σάλευε στη νυχτιά. Απέναντι, τα λιγοστά φώτα της Αμμουλιανής τρεμόπαιζαν στην παγωνιά της υγρασίας. Το βρώμικο λιωμένο χιόνι στο πλάι του δρόμου έμοιαζε περασμένη απειλή. Τα δέντρα στη σειρά, ακίνητα σαν σκιάχτρα αλλόκοτα, όριζαν το πέρασμα του πλημμυρισμένου δρόμου προς Ουρανούπολη. Τα νερά κατέβαιναν απ' τις μικροπλαγιές καθώς το πρόσφατο χιόνι έλιωνε, έρποντας αργά - αργά προς τη θάλασσα.

Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;

Στοιχειώνει μέσα μου η φωνή σου. Σ' ακούω καθαρά να διαλέγεσαι την καθημερινότητά μας, λες και δεν είμαστε χωριστά τέσσερις αιώνες τώρα... και σαν σ' ακούω, νιώθω πως τα όνειρά μου έσμιξαν με την πραγματικότητα. Γίνηκαν στέρεα, σαν δεντρί με κλαδιά και ρίζες.
Βλέπω την ανάσα μου να γίνεται φλόγα από χαρά και να χνωτίζει τα τζάμια με τ' αρχικά σου. Οι πιο ωραίες αναμνήσεις με τυραννούν τα βράδυα. Κι οι δυό μας, γύρω από μια πληγή γυρνάμε. Γύρω απ' την ίδια κομβική πληγή που μας ορίζει αλληλένδετα ενωμένους...
Κι ας ξέχασε κι ο χρόνος να μας κηρύξει ξένους...