Η γκανίκα: η λύτρωση...

Δεν είχαν προσχεδιάσει να συζητήσουν με τον βασιλιά το πραγματικό περιεχόμενο της επίσκεψής τους. Με πρόσχημα τις ευχαριστίες του Κωστή και της Αντιγόνης προς τον Τζό, για την βοήθειά του να εξοπλιστεί το σπίτι τους, αλλά και την πρέπουσα τιμή και τον οφειλόμενο σεβασμό στην βασιλική οικογένεια, λόγω της μακρινής συγγένειας του Κωστή, κλείστηκε το ραντεβού τους. Η Αντιγόνη και ο Κωστής, προ παντός ο Κωστής, δεν ήθελαν να αποκαλύψουνν ευθέως την ανάγκη της Αντιγόνης να βρει τις ρίζες της ούτε αυτό να συσχετιστεί με την βασιλική οικογένεια. Δεν ήταν στις προθέσεις τους να σκαλίσουν τις μνήμες της για τη στενάχωρη ιστορία της χαμένης κόρης τους ούτε να φανεί στο ελάχιστο πως θα μπορούσε ο Κωστής και η Αντιγόνη, να προσπαθήσουν να επωφεληθούν από το βασιλικό περιβάλλον και τα προνόμιά του, συνδέοντας το πρόβλημά τους με την βασιλική οικογένεια.

Η γκανίκα: Στο σπίτι του Βασιλιά....

Ο πρώτος “καυγάς” της Αντιγόνης με τον Κωστή ήταν αδέξιος. Η Αντιγόνη δεν έστερξε να θυμώσει με τον Κωστή, όταν αναγκάστηκε να της ομολογήσει πως όλα τους το νοικοκυριό ήταν κλοπιμαία είδη που “αγόρασαν” χωρίς προκαταβολή και με πολλές δόσεις από τον Τζο, τον Βασιλιά των τσιγγάνων, που μπορεί να ζούσε στην Ελλάδα, ήταν όμως καταγωγής Ρουμάνικης. Τα τσιγγάνικα σόγια είναι μεγάλα κι από ένα παρακλάδι τους ο Κωστής με τον Τζό ήταν τριτοτέταρτα ξαδέλφια, εξ αγχιστείας. Γι’ αυτό δεν τους ζήτησε προκαταβολικά χρήματα.  Ούτε ο Κωστής έστερξε να θυμώσει, όταν άκουσε την αποκάλυψη της Αντιγόνης πως ήταν υιοθετημένη και η καταγωγή της ήταν τσιγγάνικη. Άλλωστε, πριν προλάβει να συνέλθει από την μεγάλη του έκπληξη, η Αντιγόνη τον πληροφόρησε πως ο Τζό είχε χάσει τη μικρή του αδελφή και έβρισκε μεγάλη ομοιότητα της ίδιας με την “γκανίκα”. Λέξη που αναγνώρισε απο το συναισθηματικό φορτίο που της προκάλεσε η εκφώνησή της από τον Τζο. Η Αντιγόνη πίστευε, χωρίς να είναι βέβαιη, πως ίσως είναι η μικρή χαμένη αδελφή του Τζο.

Η γκανίκα: Η αναπάντεχη αποκάλυψη

Κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα η θετή μητέρα της Αντιγόνης την καλούσε στο τηλέφωνο. Και πότε με κλάματα, πότε με ηρεμία, πότε με θυμό και απειλές και πότε με ικεσία και ταπείνωση, καλούσε την κόρη της να επιστρέψει στο σπίτι τους. Τούτη η επικοινωνία ήταν ο μοναδικός δεσμός που απέμεινε στην Αντιγόνη, με την οικογένειά της. Ξεμάκρυνε, αποτραβήχτηκε και με βαριά καρδιά προσπαθούσε να αποφύγει τις αναμνήσεις της. Η κατάθλιψη που είχε περιπέσει ο πατέρας της, εξ αιτίας της (όπως διατείνονταν η μητέρα της) δεν έγινε πιστευτή. Ούτε τα μόνιμα κλάματα της γιαγιάς Αντιγόνης την έκαμψαν. Ούτε οι εκκλήσεις των φιλενάδων της, που εμφανώς εκπορεύτηκαν από την επιρροή της μητέρας της, άλλαξαν την απόφασή της.

Η γκανίκα: Το νέο σπίτι...

Στη ζωή των ανθρώπων είναι η ίδια η ζωή που κυβερνάει. Της Αντιγόνης η ζωή μέτρησε τη ζωή που κουβάλαγε στα σπλάχνα της  και της έδωσε το κουράγιο ν’ αφήσει για πάντα το σπίτι της. Μαζί με τον Κωστή εγκαταστάθηκαν πρόχειρα σ’ ένα μικρό διαμέρισμα, που τους παραχωρήθηκε από τον ιδιοκτήτη του μπαρ - σκηνής, όπου περιστασιακά έπαιζε τα τραγούδια του ο Κωστής. Το μικρό διαμέρισμα ήταν παλιό, ασυντήρητο και άβολο. Η υγρασία είχε ποτίσει τους τοίχους και η μυρωδιά του μουχλιασμένου ασβέστη ήταν διάχυτη. Μια μικρή στενή ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο χώρο, έτριζε σημαίνοντας το επικίνδυνο της χρήσης της. Τα παλιά παράταιρα έπιπλα μαρτυρούσαν πως είχαν πεταχτεί εκεί, άχρηστα από ετερόκλητες κατοικίες. Μονάχα τα σκεπάσματα, τα σεντόνια κι οι κουβέρτες δηλαδή, ήσαν φρεσκοαγορασμένα από την αδελφή του Κωστή. Η Αντιγόνη τρόμαξε. Κατάλαβε πολύ γρήγορα πως η διαβίωσή της εκεί, θα απέβαινε περισσότερο επικίνδυνη για την υγεία της και την υγεία του παιδιού που εγκυμονούσε, από το μένος του πατέρα της που επεδίωκε να “ξεριζώσει” από μέσα της το “μούλικο” του γύφτου...