Την είδα για τελευταία φορά μπροστά στο φώς ενός παράξενου ηλιοβασιλέματος. Μολονότι Νοέμβρης μήνας στη ένατη μέρα, η αύρα του δειλινού ήταν ζεστή. Ένας δειλός άνεμος χάιδευε τα μαλλιά της. Το ήρεμο πρόσωπό της τράβηξε την προσοχή των παριστάμενων. Φώς και άνεμος την ξεπροβόδισαν, ζωγραφίζοντας αλλόκοτα τις τελευταίες στιγμές, πριν την ταφή της.
Δεν έκλαψα που “έφυγε”. Γαλήνεψα. Επειδή τους τελευταίους μήνες παιδεύτηκε πολύ. Πόνεσε πολύ. “Ζούσε” και δεν ζούσε ανάμεσα σε κώμα και αφασία. Μονάχα οι πόνοι και τα βογγητά απ΄ το βασανισμένο κορμί της, μοιάζανε να την φέρνουν στην δική μας, την υποκειμενική μας πραγματικότητα...
Έσβησε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της μέρας των Αρχαγγέλων. Η σκέψη όλων πήγε στον πατέρα μου. Ήρθε και την πήρε ως Άγγελος. Επειδή την αγαπούσε πολύ. Ήθελε έτσι να μας δείξει πως όπως η αληθινή αγάπη, έτσι και το αδιανόητο της μεταθανάτιας ύπαρξης, υπάρχει!
Παρέμεινα δύσπιστος στην εκδοχή αυτή, όπως συνήθως. Όμως όχι για πολύ. Ύστερα από την ολονύκτια συντροφιά μας στο σκήνωμα, ήρθε πολύ πρωί ο γιατρός. Αφού συμπλήρωσε το πιστοποιητικό του θανάτου της, το υπογράψαμε, το σφράγισε κι έφυγε. Τότε είδα το μικρό του όνομα πάνω στη σφραγίδα: Ραφαήλ!
Η μάνα μου ήταν για μένα όπως η Madonna di casa Santi του Raffaello Sanzio. Του Ιταλού ζωγράφου κι αρχιτέκτονα Ραφαήλ. Που ο κόσμος γιορτάζει την μνήμη τους, την ίδια μέρα με τον πατέρα μου Άγγελο. Ο ένας ήρθε και την πήρε κι ο άλλος ήρθε να το επικυρώσει, σ’ όσους υποψιάζονται το απίστευτο...
Η ζωγραφική σκηνή λίγο πριν την ταφή της, ως πίνακας του Ραφαήλ έφερε στη ψυχή μου την γαλήνη του Μότσαρτ στο Ρέκβιεμ. Δεν το αντιλήφθηκα στο κοιμητήριο. Έμεινε μέσα μου σαν μια θολή κι ασυνάρτητη σκέψη και μου πήρε ώρες για να το αποκωδικοποιήσω.
Αργά το βράδυ, μετά την κηδεία, φωτίστηκε το μυαλό μου: είναι η αιώνια αγάπη που κινεί τα αόρατα νήματα του σύμπαντος. Που μας ενώνει με το αδιανόητο και μας παρηγορεί με το απίστευτο.
Requiem eternal dona eis Domine...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου