Είδα πολλές φορές το φεγγάρι να γεμίζει και να αδειάζει απ’ το μπαλκόνι μου. Μόνος. Πάντα μόνος! Πέρασε καιρός που ‘φυγες μακρυά μου... Πολύς καιρός! Απόμεινε μονάχα η αίσθηση μιας απώλειας, που κοστίζει όσο η εξιδανίκευση της απώλειας του πιο αγαπημένου προσώπου: του πατέρα που σκοτώθηκε και σ’άφησε απροστάτευτο....
Πώς να το εξηγήσω... που ‘ναι πιότερο πολύπλοκο απο την ματιά που περίσσεψε απ’ τον έρωτα, απ’ τη ψυχή που κλονίστηκε απ’ τη ψευτιά, απ’ τη μοναξιά που βασίλεψε στο σπίτι, απ’ τις κουρτίνες που έμειναν στο ράφι, απ’ το τηλεφώνημα που ποτέ δεν έγινε...
Δεν γνωρίζω τίποτε απ’ το χάδι που έλειψε, απ’ το φόβο του θανάτου που έσπειρε τον αρχαϊκό πανικό και απ’ την απρόσμενη εγκατάλειψη, που κόστισε όσο ένα ευρώ...
Το παραλήρημα του έρωτα δεν αντιμετωπίζεται απ’ τη μοναξιά, όταν δεν έχεις το χέρι του άλλου, για να κρατηθείς... Και πως να κρατηθείς...
Η ψυχανάλυση δεν ευδοκίμησε και τα ερωτηματικά παρέμειναν κυρίαρχα, εγκλωβισμένα στα γιατί; και στα διότι... Η διάκριση μεταξύ έρωτα και αγάπης παρέμεινε ελαττωματική κι ελλειμματική, κάπου ανάμεσα στο έπος του Γκιγκαλμές και το μικρό ξενοδοχείο της Κρυοπηγής, κυνηγώντας μεσάνυχτα τα κουνούπια...
Αχ! το άχ που έμεινε μετέωρο στο ερώτημα που δεν απαντήθηκε, στην απορία που δεν λύθηκε και στην ζήλεια που πέθανε παθολογικά τραυματισμένη απ’ την διάσταση της ψυχοσικής αδιαφορίας στα πρέπει και στα επειδή της ανασφάλειας ενός απελπισμένου έρωτα...
Απο μικρό το λουλούδι είναι θαύμα κι άμα μεγαλώσει θάνατος! ... λέει ο Ελύτης....
κι έχει δίκο! Πόσο δίκιο έχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου