Ποτέ ξανά...

Πήρε η καταιγίδα το λογισμό μακρυά πολύ. Σχεδόν τρία χρόνια πριν. Που αν μετρηθούν οι μέρες και οι νύχτες, τα σαββατοκύριακα της μοναξιάς, οι γιορτινές του κόσμου οι μέρες, χάνεται ο λογαριασμός. Και καμμιά αργία δεν έστερξε να τη βγάλει απ' το μυαλό και στη ψυχή του. Ακατάπαυστα την σκέφτεται, ακατάπαυστα...

Σκίζουν οι κεραυνοί τον απέραντο ουρανό, όμως κανείς δεν μπορεί να σκίσει έτσι και την καρδιά του. Μόνο εκείνη. Μόνο εκείνη κατάφερε να τον σκίζει, να τον πονά ακόμη και τώρα, ύστερα απο τόσο καιρό... 

Μερόνυχτα παλεύει να την αρνηθεί, να τη ξεχάσει...

Δεν γίνεται...

Κι ολοένα και πιο πολύ μια μελωδία είναι αρκετή για να ερμηνεύσει την πικρή του ζωή...

Ποτέ ξανά
ποτέ ξανά δε θα σε δω,
ποτέ ξανά δε θα σ' αγγίξω.
και τα στερνά τα λόγια που σου τραγουδώ
μες στην καρδιά μου θα τα πνίξω

Ποτέ ξανά τα μάτια σου τα φωτεινά
δε θα με ντύσουν γιορτινά
ποτέ ξανά οι γειτονιές και τα στενά
δε θα μας βρουν μαζί ξανά

Ποτέ ξανά δε θα σου πω ευχαριστώ
για όσα έκανες για μένα
ποτέ ξανά στα χέρια σου δε θα κρυφτώ,
να κλάψω για τα προδομένα

Ποτέ ξανά τα μάτια σου τα φωτεινά
δε θα με ντύσουν γιορτινά
ποτέ ξανά οι γειτονιές και τα στενά
δε θα μας βρουν μαζί ξανά...

A new moon wish...

Every weekend is dedicated to her. He gets closed in his apartment in an absolute  silence, completely alone, with his thoughts only to her. Tonight a new moon appeared in the sky. From his balcony saw the nail shaped moon and remembered, instantly, her reaction every time they saw the new moon. She used to grab a gold ring, a cross, a gold jewell available at that instance and used to make a secret wish. He did the same. Grabbed a golden ring, kissed it with passion and made the wish…

We are not the same...

Days are not same always... Days of happiness, days of sadness do not follow each other any more... There are only days without her. Which pass by slowly, in agony, in sorrow and in anxiety.
People suffer today. They suffer in a multiple  crisis, that nobody experienced before. And though this crisis affected him too, he, still, keeps his mind in her. Like a breath, like blood cells which are keep running in his veins... It is normal and justified by the happiness he lived with her for many years, the best of his life's.
Days like these, three years ago, started to observe that something was happening. And a month later their bond broke for ever.
His remains are still winded up by the broken bonds and he stays suffering under the burden of her memories...

Μόνος μου πως να πορευτώ... ίσως να μην αντέξω...

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
το φόβο να νικήσω
τον κόσμο ν' αγαπήσω
κι ίσως ν' αγαπηθώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
να μ' αντιμετωπίσω
τη μοίρα μου να ορίσω
να μεταμορφωθώ

Μόνος μου πώς να πορευτώ
και πού να επιστρέψω
χωρίς εσένα είμαι μισός
κι ίσως να μην αντέξω

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
τη μάχη να κερδίσω
να μην εγκαταλείψω
να μην παγιδευτώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
τον ήλιο ν' αντικρίσω
να μην ξαναγυρίσω
σε τόπο σκοτεινό

Μόνος μου πώς να πορευτώ
και πού να επιστρέψω
χωρίς εσένα είμαι μισός
κι ίσως να μην αντέξω

Ας είναι...

Το φεγγάρι γιόμισε, για  άλλη μια φορά κι απόψε. Θυμάμαι τις όμορφες νύχτες των καλοκαιριών που το βλέπαμε μαζί. Κατόπιν θυμάμαι τη λαχτάρα σου να κάμεις μια ευχή, φιλώντας ένα χρυσαφένιο αντικείμενο, που ήταν εύκαιρο, για να τιμήσεις τη νέα σελήνη, καθώς σχηματίζονταν σαν κυρτό σπαθί, σαν δοξάρι της ανατολής. Κάθε φορά που βλέπω το φεγγάρι τα θυμάμαι… Τα θυμάμαι όλα, κι ας συμπληρώνονται, όπου νά 'ναι, τρία χρόνια που…

Ας είναι…

Προσπαθώ να ζήσω, αλλά δεν μου βγαίνει. Παραμένω μόνος, σαν το μακρινό καράβι που διαγράφεται πίσω απ' τον ορίζοντα. Πλέω σε μια κλειστή ζωή, χωρίς συντροφιά. Πάει καιρός, που οι φίλοι μου έπαψαν να με προσκαλούν, αφού σπάνια ανταποκρίθηκα… Έχω ήδη διαγραφεί απο τις λίστες της κοινωνικότητας. Πλέω πολύ μακρυά κι έξω απ' τα νερά τους. Κατάφερα κι απαγκιστρώθηκα κι απ' την πολιτική κι έτσι ολοκληρώθηκε η επιλογή μου.

Την ώρα που αλληλογραφώ με τους δαίμονές μου, κοντεύουν μεσάνυχτα Κυριακής. Έχω να βγώ έξω απο το σπίτι και μιλήσω με άνθρωπο απο το βράδυ της Παρασκευής… και δεν με πειράζει...

Ζώ με ελάχιστα: μερικά βιβλία, τον Μακ, ένα μπουζούκι κι ένα τζουρά. Αυτά είναι τ' απαραίτητα. Το περιτύλιγμά τους είναι οι αναμνήσεις μου. Ζώ και ξαναζώ, δίχως σταματημό, κάθε στιγμή μαζί σου. Π.χ. χθές -προχτές ταξίδεψα στη Φιλοθέη και στην Καλαμάτα. Σαν να ήταν χτές…

Όμως είναι τόσο μακρυά! τόσο πολύ μακρυά…

Ας είναι...