Το φεγγάρι γιόμισε, για άλλη μια φορά κι απόψε. Θυμάμαι τις όμορφες νύχτες των καλοκαιριών που το βλέπαμε μαζί. Κατόπιν θυμάμαι τη λαχτάρα σου να κάμεις μια ευχή, φιλώντας ένα χρυσαφένιο αντικείμενο, που ήταν εύκαιρο, για να τιμήσεις τη νέα σελήνη, καθώς σχηματίζονταν σαν κυρτό σπαθί, σαν δοξάρι της ανατολής. Κάθε φορά που βλέπω το φεγγάρι τα θυμάμαι… Τα θυμάμαι όλα, κι ας συμπληρώνονται, όπου νά 'ναι, τρία χρόνια που…
Ας είναι…
Προσπαθώ να ζήσω, αλλά δεν μου βγαίνει. Παραμένω μόνος, σαν το μακρινό καράβι που διαγράφεται πίσω απ' τον ορίζοντα. Πλέω σε μια κλειστή ζωή, χωρίς συντροφιά. Πάει καιρός, που οι φίλοι μου έπαψαν να με προσκαλούν, αφού σπάνια ανταποκρίθηκα… Έχω ήδη διαγραφεί απο τις λίστες της κοινωνικότητας. Πλέω πολύ μακρυά κι έξω απ' τα νερά τους. Κατάφερα κι απαγκιστρώθηκα κι απ' την πολιτική κι έτσι ολοκληρώθηκε η επιλογή μου.
Την ώρα που αλληλογραφώ με τους δαίμονές μου, κοντεύουν μεσάνυχτα Κυριακής. Έχω να βγώ έξω απο το σπίτι και μιλήσω με άνθρωπο απο το βράδυ της Παρασκευής… και δεν με πειράζει...
Ζώ με ελάχιστα: μερικά βιβλία, τον Μακ, ένα μπουζούκι κι ένα τζουρά. Αυτά είναι τ' απαραίτητα. Το περιτύλιγμά τους είναι οι αναμνήσεις μου. Ζώ και ξαναζώ, δίχως σταματημό, κάθε στιγμή μαζί σου. Π.χ. χθές -προχτές ταξίδεψα στη Φιλοθέη και στην Καλαμάτα. Σαν να ήταν χτές…
Όμως είναι τόσο μακρυά! τόσο πολύ μακρυά…
Ας είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου