Τ' ανείπωτα...

Στα διαλείμματα του πυρετού τον έπιανε ο ύπνος. Είτε μέρα ήταν είτε νύχτα. Η πνευμονία είναι μια αλλόκοτη κατάσταση και κρατά μέρες πολλές. Συνέπεσε τη Μεγάλη Βδομάδα ενός άστατου Απρίλη κι έμοιαζε με τα δεινά της πατρίδας. Μοναδική του συντροφιά μια οθόνη τηλεόρασης, που παρέμενε ανοιχτή στο πλάι του κρεβατιού όλο το εικοσιτετράωρο. Σαν μισάνοιχτο παράθυρο ενός παράλληλου κόσμου, που απείχε χρόνια και χρόνια απ' τον δικό του. Ανήμπορος για οτιδήποτε δημιουργικό κείτονταν μισοξαπλωμένος, τρέμοντας απ' τον πυρετό. Τα πάθη του Χριστού πέρναγαν μπροστά του φτιαγμένα άλλοτε σαν ταινία κι άλλοτε σαν ερευνητικό ντοκιμαντέρ κάποιου πανεπιστήμιου.


Ξέπνοος από τη δύσπνοια, θα 'τανε Μεγάλη Παρασκευή ή μήπως Μεγάλη Πέμπτη, ένιωθε να σβήνει από την ταλαιπωρία. Μισοκοιμισμένος νανουρίστηκε με το Requiem του Verdi, βλέποντας τον Herbert von Karajan να το διευθύνει ζωντανός! ή μήπως ήταν όνειρο;
Άφησε τους χτύπους της καρδιάς του να τον βεβαιώνουν πως ήταν ακόμα ζωντανός και σύρθηκε, πονώντας ολόσωμα σε κάθε βήμα, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. Είδε τη μορφή του στον καθρέφτη να στηρίζεται κοπιαστικά σε αδύναμα πόδια, με τη ψυχή χαραγμένη από τον αδυσώπητο χρόνο. Σαν στο παράθυρο της τηλεόρασης είδε το είδωλο ενός άλλου ανθρώπου, που κι αυτός απείχε χρόνια πολλά από αυτόν που γνώριζε. Εντός του καίγονταν ακόμη τα περασμένα που η λησμονιά δεν έστερξε να παραλάβει.
Στα διαλείμματα του πυρετού, καθώς τον έπιανε ο ύπνος την έβλεπε. Ολοζώντανη η παρουσία της χάλκευε την πληγωμένη φαντασία του, γράφοντας σενάρια μιας φυσιολογικής ζωής, λες και δεν πέρασαν πέντε χρόνια κι ούτε ένα λεπτό δεν φαίνονταν πως ζούσε σ' όνειρο... Κράταγε την αναπνοή του, προσδοκώντας να αντιληφθεί πως γύρισε για εκείνον; ή μήπως ήταν άλλο ένα καπρίτσιο της, για να επιβεβαιώσει την διαρκή κυριαρχία της πάνω του;
Τίποτε από τα δυό: ήταν ένα τραγούδι, περασμένα μεσάνυχτα, από την ανοιχτή τηλεόραση, που έμπλεξε με τ' όνειρό του συλλαβίζοντας στίχους που ταίριαξαν απροσδόκητα με τους πόθους του:

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς,

άσε τους χτύπους της καρδιάς

να πει ότι είναι για να πει,

στο φως να γεννηθεί...