Δεν θα χωρίσουμε ποτέ...

Δε θα χωρίσουμε ποτέ....... κι εγώ σου έλεγα μην κλαις, δε θα χωρίσουμε ποτέ........

Γιατί...

Άδειες στιγμές, η ψυχή μας κενή τα λόγια υπάρχουν γιατί υπήρχαν εκεί, πλοίο τα μάτια τα μαλλιά σου πανί πόσο σε ήθελα και πόσο εσύ, γιατί. Γιατί; Γιατί το τραγούδι αυτό πάντα να λέει δεν μπορώ, γιατί κι εσύ με σπρώχνεις στο γκρεμό δεν σε συγχωρώ, δε σε συγχωρώ, γιατί. Κοίτα να δεις πως αλλάξαμε δες τη ζωή που ξεγράψαμε με μια ματιά, με μια κίνηση απλή ο εγωισμός σου, πάντα αυτός οδηγεί. Γιατί;

Σου γράφω πρώτη του Δεκέμβρη κι είναι μεσάνυχτα βαριά...

Σου γράφω περασμένα μεσάνυχτα της πρώτης του Δεκέμβρη. Σε χρόνο και σε απόσταση που μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο. Σε μεγέθη που είναι απλησίαστα για τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου. Όπου η λησμονιά και η καθημερινότητα θα έπρεπε να έχουν σβήσει κάθε ανάμνηση, κάθε ίχνος μας. Όμως, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Μια ημερομηνία, ένας απλός στίχος, ένα τραγούδι - τιποτένια πράγματα δηλαδή - σε ζωντανεύουν στη ψυχή μου. Δεν κουράστηκα να σε σκέφτομαι, δεν κουράστηκα να μου λείπεις. Ζω σ' ένα διαρκές , βασανιστικό κολαστήριο, απ' όπου μόνο εξ' αιτίας σου δραπετεύω. Κι αυτό είναι που με βοηθάει κάπως να ζω, περιμένοντας μονάχα το τέλος μου...