Σου γράφω πρώτη του Δεκέμβρη κι είναι μεσάνυχτα βαριά...

Σου γράφω περασμένα μεσάνυχτα της πρώτης του Δεκέμβρη. Σε χρόνο και σε απόσταση που μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο. Σε μεγέθη που είναι απλησίαστα για τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου. Όπου η λησμονιά και η καθημερινότητα θα έπρεπε να έχουν σβήσει κάθε ανάμνηση, κάθε ίχνος μας. Όμως, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Μια ημερομηνία, ένας απλός στίχος, ένα τραγούδι - τιποτένια πράγματα δηλαδή - σε ζωντανεύουν στη ψυχή μου. Δεν κουράστηκα να σε σκέφτομαι, δεν κουράστηκα να μου λείπεις. Ζω σ' ένα διαρκές , βασανιστικό κολαστήριο, απ' όπου μόνο εξ' αιτίας σου δραπετεύω. Κι αυτό είναι που με βοηθάει κάπως να ζω, περιμένοντας μονάχα το τέλος μου...