Πάμε γι' αλλού....

Te voglio bene assai

Εδώ που η θάλασσα ιριδίζει

Και φυσά δυνατά ο αέρας

Πάνω σε μια παλιά ταράτσα

Μπροστά στον κόλπο του Suriento

Ένας άντρας αγκαλιάζει μια κοπέλα

Αφού έχει κλάψει

The Silence

Η πληγή από τα παλιά

Η πληγή από τα παλιά.

 Ο παπα Μόδεστος βάδιζε γοργά στα στενά κι ανηφορικά μονοπάτια του Άθωνα. ψηλά πάνω απ’ τα κεφάλια τους, σιμά στην κορυφή, τα σύγνεφα πύκνωναν βαρειά και μελανά, σημάδι πως η καταιγίδα όπου νά’ ναι θα ξέσπαγε... το ανηφόρι γίνονταν πιότερο απότομο και ξέπνοος προσπαθούσε να κρύψει, απ’ τον παπά, την περίσσια προσπάθεια που κατέβαλε για να τον ακολουθήσει. τριανταπέντε χρόνια νεώτερός του και πάνω στα ντουζένια του κι όμως ο γέροντας, τι γέροντας δηλαδή, θά ‘τανε 63 - 65 χρονών - νεώτατος για τις ηλικίες των ασκητών κι ανέβαινε σαν αθλητής! έσφιξε το κορμί του, πάτησε γερά πάνω στις κακοτράχαλες πέτρες, πήρε βαθιάν ανάσα κι ακολούθησε τον ανήσυχο παπα Μόδεστο. ξαφνικό αεράκι δυνάμωσε στο διάβα τους, χτυπώντας τους καταμέτωπα, μέσα στο στενό μονοπάτι. τα φυλλώματα των δέντρων λύγισαν απότομα για δευτερόλεπτα κι ύστερα ‘σύχασαν πάλι, λες κι ο μεγαλοδύναμος τα πρόσταζε, παίζοντας με την πνοή του. ο παπα Μόδεστος ψυχανεμίστηκε, ποιός ξέρει τι και κοντοστάθηκε κάμνοντας το σταυρό του. αγνάντεψε στον πελαγίσιο κι ανήλιο ορίζοντα, που ‘χε μαυρίσει σαν απόκοσμο δειλινό μιας μαύρης ασύνορης νύχτας, γύρισε και τον κοίταξε μ’ εκείνα τα εκφραστικά μαύρα του μάτια, που ‘χαν σκοτεινιάσει σαν το δειλινό.

Κουτσή κιθάρα