Εδώ που η θάλασσα ιριδίζει
Και φυσά δυνατά ο αέρας
Πάνω σε μια παλιά ταράτσα
Μπροστά στον κόλπο του Suriento
Ένας άντρας αγκαλιάζει μια κοπέλα
Αφού έχει κλάψει
Ύστερα καθαρίζει τη φωνή του
Και ξαναρχίζει το τραγούδι
Σε θέλω πάρα πολύ
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Βλέπει τα φώτα στη μέση της θάλασσας
Σκέφτεται τις νύχτες εκεί στην Αμερική
Ήταν μόνο οι λάμπες
Και η λευκή σκια ενός έλικα
Άκου τον πόνο μέσα στη μουσική
Που ανεβαίνει από το πιάνο
Μα όταν βλέπεις το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
Φαίνεται πιο γλυκός ακόμα και ο θάνατος
Κοίτα μέσα στα μάτια της κοπέλας
Αυτά τα μάτια τα πράσινα σαν τη θάλασσα
Έπειτα ξαφνικά βγαίνει ένα δάκρυ
Και αυτός σκέφτεται να το σκουπίσει
Σε θέλω πάρα πολύ
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Η δύναμη του θεάτρου
Όπου κάθε δράμα είναι ένα ψέμα
Και με λίγο μακιγιάζ και μίμιση
Μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
Μα δυο μάτια που σε κοιτάζουν
Τόσο κοντινά και αληθινά
Σε κάνουν να ξεχνάς τις λέξεις
Και μπερδεύουν τις σκέψεις
Έτσι όλα γίνονται τόσο μικρά
Ακόμα και οι νύχτες εκεί στην Αμερική
Φορές που βλέπεις τη ζωή σου
Σαν τη σκια ενός έλικα
Και ναι, είναι η ζωή που τελειώνει
Μα αυτός δεν το σκέφτεται πια
Και ήδη νιώθει ευτυχισμένος
Και συνεχίζει το τραγούδι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου