Την Κυριακή ο Νίκος πετά για Κάϊρο. Απο 'κεί θα πάει στη Τζέντα για να σαλπάρει με το πλοίο Panoceanis για 8 μήνες, μέχρι και τον Ιούλιο. Χθές πήγε με την Ελενίτσα στο γραφείο του, για ν' αποχαιρετίσει και τον θείο του. Ήταν αγχωμένος. Κι ο θείος ήταν ο μόνος που μπορούσε να μαζέψει το λίγο της ψυχής του. Κι όπως προσδοκούσε, έγινε. Ο θείος ψυχανεμίστηκε τη δυσκολία της ψυχής κι έδωσε τη λύση. Η συνείδηση του Νίκου αλάφρυνε, όχι όμως, της Ελενίτσας!
Τον κοίταζε με ικεσία! Την ικεσία της απώλειας, που έστω και προσωρινής, γίνονταν αβάστασχτη! Δυό μήνες τώρας μαζί, διακόπτονταν βίαια, επειδή ο Νικόλας πρέπει να σαλπάρει για 8 μήνες, όπως το καθήκον προστάζει... Όμως οι 8 μήνες χώρια είναι πολύ! Πώς να το αντέξει η Ελενίτσα; Κι αν κάτι συμβεί; Ο κίνδυνος, το άγνωστο, η αβεβαιότητα...
Τόν κοίταζε και τα μάτια της γιόμιζαν απόγνωση, ικεσία για ένα λόγο ψύχραιμο, στέρεο και παρηγορητικό!
Ο θείος δεν είναι θείος! Είναι παραπάνω! Είναι κριτής και καθαρό μυαλό! Θα 'πει αλήθεια, θα καθαρίσει το σκοτάδι κι ο λόγος του θα βαρύνει για τα καλά τους 8 μήνες! Θα δώσει ελπίδα σημαντική και θα είναι αλήθεια! Η Ελενίτσα περίμενε ν' ακούσει τι θα 'πει...
Την πήρε μοναχή στο δωματιάκι. Ο Νίκος κατάλαβε πως έπρεπε να περιμένει... κι είχε εμπιστοσύνη στον αδερφό της μάνας του.
-- Θα σου μιλήσω σαν άντρας! είπε της Ελενίτσας. Ξέχασε ποιός είμαι! Κι άκουσέ με σαν άντρα! ένα κοινό άνθρωπο! Ξέχασε ποιός είμαι...
Κι Ελενίτσα ύψωσε το βλέμμα της σταθερό, για ν' ακούσει τα λόγια ενός άντρα...
-- Δεν έχω τίποτα πιο πολύτιμο να σου 'πω, της δήλωσε... -- απ' αυτό που θα σου 'πω: να τον αγαπάς! και να του το δείχνεις! -- Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο! Δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατό! πιότερο σημαντικό για τον Νικόλα! Μόνο να τον αγαπάς! και να του το δείχνεις! και θά 'σαι η βασίλισσά του! μονάχα αυτό χρειάζεται! Να τον αγαπάς! Κι αυτό θα τον φέρει πίσω! τίποτα άλλο! Δεν ξέρω άλλο πιο πολύτιμο απ' αυτό για ένα άντρα...
Η Ελενίτσα σφίχτηκε δυνατά στην αγκαλιά του. Κι απόμεινε για ώρα πολύ σφιγμένη, με την αγάπη της να πλημμυρίζει το μικρό δωμάτιο. Η ψυχή της φτερούγιζε γιομάτη δάκρυα περηφάνειας, ικανοποίησης και δικαίωσης! Έτσι ακριβώς ένοιωθε για τον Νικόλα! Σήκωσε το βλέμμα της κι είδε τα δάκρυα, που είχαν κοκκινήσει τα μάτια του θείου...
Όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει, πως τα δάκρυά του δεν ήταν για ΄κείνη και για τον Νικόλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου