Στα ξυλάδικα λοιπόν αποκτήσαμε και νέους καθηγητές. Οι περισσότεροι ήσαν σχεδόν ίδιοι με τους προηγούμενους. Κι εκεί που νομίζαμε πως θα ξαναβαριόμασταν με το προνόμιο να είμαστε έλληνες, μπήκε στην τάξη μας ένα θηρίο! Ήταν ψηλός, πολύ γεροδεμένος, με μπράτσα στιβαρά και μυώδη, με κατάμαυρα γιαλιά ηλίου, που έκρυβαν το μισό του πρόσωπο και κόκκινος! Κοκκινόπετσος και κοκκινομάλης δηλαδή, κοντοκουρεμένος και βλοσυρός, όπως οι λοχαγοί των Ναζί, που βλέπαμε στο σινεμά. Είχαμε χεστεί όλοι απο τον φόβο μας! Η φήμη που τον συνόδευε ήταν σοκαριστική! Ο τύπος είχε διατελέσει δάσκαλος στο περίφημο αναμορφωτήριο του Τσοτυλίου! Κάνω μια παρένθεση εδώ, για να εξηγήσω πως η εφαρμογή της σκληρής, στρατιωτικού τύπου, πειθαρχείας που επέβαλαν τα προνόμια να είσαι έλληνας, εαν δεν τηρούνταν, σήμαινε μονομιάς πως θα καταλήγαμε τρόφιμοι των αναμορφωτηρίων! Τα αναμορφωτήρια ήσαν η μαθητική εκδοχή της ασφάλειας και των “περιποιήσεών” της. Το “θα σε στείλω στο αναμορφωτήριο” ήταν η τελική προειδοποίηση - τελεσίγραφο των γυμνασιαρχών μας, καθώς ούρλιαζαν μέσα στο αυτί μας, που το είχαν γραπωμένο στο χέρι τους, κουνώντας μας πέρα - δώθε, μέχρι που το αυτί γίνονταν πιο κόκκινο απο την επιδερμίδα του “κόκκινου”, που μας κοίταγε απειλητικά, μέσα απο τα κατάμαυρα γιαλιά του... Μπροστά στην φοβερή παρουσία του, άρχισα να συλλογίζομαι, μήπως θα ήταν προτιμότερο να πάω σε κάνα αναμορφωτήριο...
Το κόκκινο θηρίο μας συστήθηκε: Νίκος Καλογερόπουλος, φιλόλογος. Το Καλογερόπουλος με καθυσήχασε λίγο. Αφού το επώνυμό του περιείχε το καλός, έστω το καλόγερος, ίσως είχαμε λίγες ελπίδες...
Ο Νίκος Καλογερόπουλος αποδείχτηκε ο πιο μεγάλος μάγκας που γνωρίσαμε όλοι στη ζωή μας! Ο πιο σπουδαίος καθηγητής, ο πιο σημαντικός άνθρωπος, η πιο μεγάλη φυσιογνωμία του μέχρι τότε κόσμου μας. Μου άλλαξε τη ζωή! Το ίδιο ομολογούν και αρκετοί συμμαθητές μου, μέχρι σήμερα. Χάραξε, με ευκολία την γόνιμη, αλλά ακαλλιέργητη ψυχή μας. Την όργωσε, την φρεζάρισε, την ανακάτεψε και την έσπειρε με σπόρους δυνατούς, που αντέχουν ακόμη στον χρόνο. Μας πήρε αντράκια - κουτάβια και μας έκανε άντρες αληθινούς! Μας ενέπνευσε με όλες τις παναθρώπινες αξίες της ζωής, μακρυά απο κάθε ακρότητα και φανατισμό. Μας δίδαξε την κοινωνική ευθύνη, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό, την αγάπη και την φιλία, την ανεξικακία και προ παντός μας ενέπνευσε με την θεμελιώδη αντίληψη της ατομικής ελευθερίας. Της ελευθερίας που δεν υποδουλώνει, που δεν εμποδίζει, που δεν εκμεταλλεύεται κανένα άνθρωπο και καμμιά ζωή. Κι όλα τούτα, μέσα στη μαυρίλα του χουντικού καθεστώτος, άφοβος, ήρεμος, δίκαιος και ειλικρινής. Η φοβερή αυτοκυριαρχία του και η παραδειγματική εντιμότητά του μάγεψε τις ψυχούλες μας. Πάντα σοβαρός και μειλίχιος μας μετέδιδε με εξαιρετική πειθώ τις γνώσεις, που πρέπει να δίνει το αληθινό σχολείο. Ξεπερνούσε την διδακτική ύλη, διεύρυνε με μαεστρία τους ορίζοντές μας, δεν πλήξαμε ποτέ στο μάθημά του! Αντίθετα, δυσανασχετούσαμε που χτύπαγε το κουδούνι για διάλλειμα, όχι για να μη πάμε στην ταράτσα αλλά για να ακούσουμε ακόμη λίγα για τη μαγεία του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, της Σαπφώς, του Καβάφη, του Καζαντζάκη και των ατέλειωτων θεμάτων που γνώριζε η καθηγητάρα μας! Ποτέ δεν σήκωσε το χέρι του για να χτυπήσει κανένα μας. Η τιμωρία του για τις αταξίες μας ήταν μια πικρή ειρωνία. Κι όταν κάποιος το παράκανε, ο κόκκινος τον κοίταγε σιωπηλός κι ύστερα αφού του εξηγούσε τι θα ήταν προτιμότερο, του ζήταγε να μη επαναληφθεί. Και κανείς μας δεν διανοήθηκε ποτέ να επαναλάβει το παράπτωμά του.
-- Καπνίζεις μικρέ; με ρώτησε σε μια εκδρομή, όταν είχε ξεμείνει απο τσιγάρα και μου ζήτησε να πάω να του αγοράσω ενα πακέτο, ΕΘΝΟΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Τέτοια στούκας, κάπνιζε...
Πριν προλάβω να απαντήσω, σκάσανε στα γέλια οι παρόντες κοντινοί μου φίλοι και συμμαθητές.
-- Μόνο αυτός δεν καπνίζει κύριε καθηγητά! ήταν η απάντησή τους. Όλοι οι άλλοι καπνίζουμε, του ομολόγησαν με περίσσιο θάρρος, επειδή γνώριζαν πως δεν πρόκειται να τους τιμωρήσει ή να τους καρφώσει στον χουντικό γυμνασιάρχη. Μάλιστα, έβγαλαν και άνοιξαν τα πακέτα τους και του πρόσφεραν τσιγάρο. Αρνήθηκε. Κανείς συμμαθητής μου δεν μπορούσε να καπνίζει τα στούκας που ήταν η προτίμησή του...
Κόντευε η μέρα της εθνικής γιορτής της 28ης Οκτωβρίου. ΄Αλλη μια καλή ευκαιρία για να μας τρελλάνουν οι καθηγητές μας, όχι μόνο με την θριαμβολογία της ιστορικής άρνησης του δικτάτορα Μεταξά με το περίφημο “ΟΧΙ”, που απηύθηνε στους Ιταλούς, αλλά και στο λιβανιστήρι των διαδόχων του πραξικοπηματιών Παπαδόπουλου, Μακαρέζου, Παττακού, Ζωϊτάκη και των λοιπών αστέρων της εθνοσωτήριου επαναστάσεως... Με πιάνει ο Καλογερόπουλος και μου δίνει ένα βιβλίο με ποιήματα του Άγγελου Σικελιανού. Βιβλίο εξωσχολικό, δικό του, της βιβλιοθήκης του.
-- Θα διαβάσεις στη γιορτή ενα ποίημα του Σικελιανού, με προστάζει. Είναι στη τάδε σελίδα και λέγεται “Άγραφον”...
Δυσφόρησα και του το έδειξα. Για την προϊούσα μαγκιά μου ήταν υποτιμητικό να λέω ποιήματα, όπως οι φλώροι συμμαθητές μου, που ψόφαγαν για τέτοια μεγαλεία.
-- Δεν χρειάζεται να το μάθεις απ’ έξω, μου εξήγησε. -- Θέλω μονάχα να τους το διαβάσεις...
-- Δεν γίνεται να το ‘πεί κάνας άλλος; επέμενα αρνητικός.
-- Διάβασέ το! ξαναπρόσταξε. Θα σου αρέσει!
Έβαλα το βιβλίο στη τσάντα μου, με ειλλημένη την απόφασή μου να μη το ανοίξω κι ούτε να το απαγγείλω...
Τη μέρα της γιορτής με πιάνει απ’ το μανίκι.
-- Μελέτησες; ετοιμάστηκες; με ρωτάει με περιέργεια.
Και πριν προλάβω να διατυπώσω τις αντιρρήσεις μου, αντιλαμβανόμενος πως δεν είχα ασχοληθεί, μου ρίχνει την χαϊδευτική του σφαλιάρα στο σβέρκο, απαιτώντας να το διαβάσουμε μαζί, λίγο πριν αρχίσει η γιορτή...
--Τούτη δω η έκδοση, μου τονίζει σείοντας το βιβλίο στη μούρη μου, είναι πολύ σπάνια. Κοίταξε κάνει 14 δραχμές! Έχει συλλεκτική αξία, μα η αξία του περιεχομένου του είναι ανεκτίμητη. Διάβασέ το τους, μπας και ξεστραβωθεί κανένας! Κατάλαβες;
Είχε δίκιο!
