Κρύο δωμάτιο. Σκοτάδι κι ο ύπνος δύσκολος, πότε έρχεται πότε φεύγει. Ο λήθαργος ακροβατεί. χωρίς ισορροπία, βασανίζοντας μυαλό κι κορμί, μνήμη και συνείδηση. Ήχοι της νύχτας, ο βιαστικός βοριάς, η παγωνιά των δρόμων, τα δέντρα που τουρτουρίζουνε. η Μπέλα ανήσυχη στα πόδια μου, με ερωτηματικό στα μάτια της...
Η κουβέρτα γίνεται βαρειά, με δυσφορία την απομακρύνω. Σκυμμένος στα χέρια μου κρατώ βαρύ κεφάλι. Πόνος...
Τι ώρα είναι;
Το ξημέρωμα αργεί ακόμη και τα δάχτυλα ψαχουλεύουν στο σκοτάδι το μικρό ραδιόφωνο. Το τραγούδι που αναβλύζει γράφτηκε για μας. Για σένα και για μένα, για το τώρα, το σήμερα..
Για τη νύχτα αυτή, που την έβγαλα πάλι πάνω στο πληκτρολόγιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου