Για πόσο ακόμη θα κρύβομαι;

Σε βλέπω... 

Σε βλέπω ανάμεσα στα πάθη και τα φαντάσματα. Σε βλέπω να υποφέρεις, να βασανίζεσαι, να ξοδεύεις τη ζωή σου περιπλανώμενη άσκοπα κι άδικα...

Κι υποφέρω...

Ξυπνώ απ' τον εφιάλτη, χωρίς λύτρωση, χωρίς την παρηγοριά πως ήταν κακό όνειρο...

Σε ποιόν να μιλήσω; με ποιόν να μοιραστώ την αγωνία μου;

Πως να κρύψω τον πόθο μου για σένα, που άσβεστος καίει ακόμη, ύστερα από τόσα χρόνια; 

Για πόσο ακόμη μπορώ να κρυφτώ, πως δεν σταμάτησα ποτέ κι ούτε πρόκειται να παραιτηθώ από όλα όσο νοιώθω για σένα;

Εκεί σκορπισμέμη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράγματα
και κάπου στο βάθος της νύχτας αστράφτεις εσύ
σε εικόνες γεμάτες περάσματα.

Αίμα στο στόμα μου και τ' όνειρο άσπρο
μικρές αγγελίες στον τύπο διαβάζεις
μου μοιαζεις με όστρακο κι απόρθητο κάστρο
Αίμα στα πόδια μου και τ' όνειρο άσπρο
γυμνή-ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις
μου μοιάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο
αίμα στο βλέμμα μου και τ' όνειρο άσπρο
στο χρώμα μπερδεύτηκα - δεν βλέπω - μ' αρπάζεις
φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν ''άσ' το''.

Εκεί διάλυμένη στον ύπνο, βαμμένη χρυσή
με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα
και μ' ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
γυμνή με δικάζεις να βάλω τα κλάματα

'Να 'μαι '' φωνάζω μπροστά στον καθρέφτη
''γυναίκα από πέτρα με ψυχή βιασμένη''
κοιτάζω τη φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη
''να 'μαι '' ψελλίζω κοντά στον καθρέφτη
διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη
και κει μπρος στα πόδια μου το σώμα μου πέφτει
''να 'μαι '' υστερίζω σιμά στον καθρέφτη
τον χτυπώ με γροθιά και με βλέπω σπασμένη.

Ξυπνώ μουσκεμένη κοντά σ' ένα κάλπικο ψεύτη.

Ξυπνώ μουσκεμένη...