Ο παππούς μου περιφρονούσε την ανθρωπότητα. Δηλαδή τους πολλούς, το κοπάδι των ανθρώπων όπως τους αποκαλούσε. Γι’ αυτό, ήταν πολύ μοναχικός τύπος. Μολονότι γνώριζε πολύ κόσμο αλλά και ακόμη περισσότερος τον γνώριζε, επειδή ήταν πολύ πετυχημένος στη δουλειά του, δεν έκανε εύκολα παρέες και φίλους. Είχε ένα πολύ κολλητό και πιστό φίλο, που είχαν γεννηθεί μαζί και είχαν μεγαλώσει μαζί, σαν αδέλφια. Ή καλύτερα από αδέλφια. Μόνο ο θάνατος χώρισε τη φιλία τους κι αυτό παίζει να μην είναι αλήθεια... Είχε επίσης κι άλλους πέντε - έξη φίλους όλους κι όλους, που τους αγαπούσε και τιμούσε την φιλία τους. Κι όλοι αυτοί του ήταν αρκετοί για να μη νιώθει μοναξιά. Πέρναγε πολύ χρόνο μόνος του. Επειδή είχε πολλά πράγματα για να ασχολείται, πολλά ενδιαφέροντα που τον συνέπαιρναν, δύσκολα τα θυσίαζε για να πάει σε μια κοινωνική εκδήλωση είτε σοβαρή είτε κοινότυπη.
Τον θυμάμαι αμέτρητα σαββατοκύριακα τον χρόνο, να μένει κλεισμένος σπίτι του, απασχολημένος με το διάβασμα ή τη μουσική. Ο παππούς έπαιζε ερασιτεχνικά κιθάρα, πιάνο και μπουζούκι. Μελέταγε χιλιάδες ώρες! Και για τη μουσική και για τη φιλοσοφία, που ήταν οι μεγάλες αγάπες του. Αγαπούσε επίσης τη λογοτεχνία, την ποίηση, την Φυσική της Αστρονομίας, την τεχνολογία των μηχανών, την κηπουρική, την Φύση κι ένα σωρό άλλα ετερόκλητα πράγματα, που δεν θυμάμαι τώρα. Και θεωρούσε χρέος του να είναι ενημερωμένος για τα πολιτικά θέματα, τόσο εδώ στη χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην Αμερική και στον υπόλοιπο τον κόσμο, για να μπορεί να αντιλαμβάνεται την επίπτωση των πολιτικών αποφάσεων στην ανθρωπότητα αλλά και στην Φύση του πλανήτη μας. Παρακολουθούσε τους τοπικούς πολέμους, ανίχνευε τα συμφέροντα των μεγάλων χωρών του κόσμου, που και πως επηρεάζουν τις ζωές μας... Ήταν σε διαρκή πνευματική εγρήγορση και οι απόψεις του ήταν καλά θεμελιωμένες στην λογική και στο κοινό συμφέρον της ανθρωπότητας κι όχι στων μεγάλων κρατών. Σαν αναρχικός που ήταν, στηλίτευε αδίσταχτα την κακή πολιτική, από όπου κι αν προέρχονταν: από την δεξιά, την αριστερά, το κέντρο και τις παραφυάδες τους. Όταν τον ρώτησα σε ποια πολιτική ιδεολογία πιστεύει, άνοιξε το παράθυρο και μου έδειξε μια πελώρια συκιά που είχε στον κήπο του. -- “βλέπεις τη συκιά; με ρωτάει και συνεχίζει: -- γνωρίζει η συκιά και η φύση αν είναι αριστερός ο ήλιος και δεξιά η σελήνη; αν η βροχή είναι κεντρώα και το χώμα κομμουνιστικό; τι θα ‘πει αριστερά ή δεξιά για τη φύση; τι θα ‘πει συντηρητικός ή προοδευτικός; Τίποτα!”
Ύστερα τον ρώτησα γιατί πολιτεύτηκε, επειδή ήξερα από τον πατέρα μου, πως είχε προσπαθήσει να εκλεγεί δήμαρχος στα νιάτα του. --”Ήταν λάθος μου”! απάντησε με την ευθύτητα που τον διέκρινε και συνέχισε: -- “ στη ζωή μου έκανα αμέτρητα λάθη. Ένα από αυτά ήταν όταν πήρα την απόφαση να πολιτευτώ - να γίνω δήμαρχος δηλαδή, μη φανταστείς κάτι πιο σπουδαίο - για να σώσω τον τόπο μου, να σώσω τον κόσμο! Αλλά ο κόσμος δεν ήθελε να σωθεί! Όταν εκλέχτηκα (όχι δήμαρχος, μα μονάχα δημοτικός σύμβουλος) διαπίστωσα πολύ γρήγορα, πως η δημόσια διοίκηση και η εξουσία που απορρέει από αυτή, ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των συμφερόντων αυτών που την κατέχουν και διοικούν! Και όχι για τα συμφέροντα αυτών που σε ψηφίζουν για να τους διοικήσεις δίκαια και αποτελεσματικά. Το σύστημα σε παγίδευε σαν την αράχνη που παγιδεύει στον ιστό της τις μύγες. Ένιωθα σαν μύγα, που ήταν ζήτημα χρόνου να με καταπιεί το σύστημα - αράχνη. Όσο κι αν το πολέμαγες δεν θα μπορούσες να το νικήσεις. Επειδή δεν ήταν στο χέρι σου. Χρειάζονταν - ακόμη χρειάζεται - μια Συνταγματική μετατροπή. Ξήλωμα εκ των θεμελίων του και δημιουργία μιας νέας δημόσιας διοίκησης, βασισμένης σ’ ένα αληθινό Σύνταγμα προορισμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών κι όχι να νοθεύει την λαϊκή βούληση και να ’χει ελεγκτή κι ελεγχόμενο το ίδιο πρόσωπο... Γι αυτό όταν έληξε η θητεία μου, έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και ποτέ δεν ξανά ασχολήθηκα”. Μέσα σε λίγες κουβέντες, ο παππούς σου ‘δινε ολόκληρο το νόημα της ανώφελης κι επιζήμιας πολιτικής, που ασκείται στην Ελλάδα απ’ τον περασμένο αιώνα...
Ο αναρχικός παππούς αγαπούσε πολύ τους απλούς μεμονωμένους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν τον ένοιαζε το χρώμα του δέρματός τους, η φυλετική τους προέλευση ή η καταγωγή τους ούτε οι πολιτικές και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Τους ίδιους όμως, μόλις γίνονταν το κοπάδι που ήθελε να επιβάλει την δύναμή του στους υπόλοιπους, τους σιχαίνονταν! Μυστήριος άνθρωπος!
-- Κι αύριο θα τον κάψουμε; ρώτησε ο Angel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου