Δεν μας συγχωρώ...

Τις νύχτες αργεί η μνήμη να σβήσει. Καθώς η φλογίτσα της τρεμοσβήνει και τα μάτια κοντεύουν να σφαλίσουν για να 'ρθει ο ύπνος ο λυτρωτής, μια σκέψη μικρή, ένα αδιανόητο - φευγαλέο συναίσθημα αρκεί, για να γίνει η φλογίτσα φωτιά, να κάψει τη μνήμη, να την πυρπολήσει...
Αρκεί μια εικόνα που σχηματίζεται ξαφνικά από μια σκιά, ο στίχος από ένα τραγούδι απ' το απέναντι ραδιόφωνο, το γάβγισμα της Μπέλας για να γεννηθεί μια θύελλα ή μια πυρκαγιά...

Είδα μέσα στη βουή
τη παλιά μου αγάπη
τόσες θύελλες εκεί,
τόσες πυρκαγιές.

Πώς να κλείσει η πληγή,
πώς να βγει τ’ αγκάθι;
Γιατί βρήκαμε, γιατί
τόσες αφορμές;

Θα ‘μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες,
δε σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες.

Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δε μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε.

Στον υπόγειο σταθμό
μια οφθαλμαπάτη,
μες στο πλήθος το βουβό
χάθηκε κι αυτή.

Δεν το καταλάβαμε
πόσο αργεί η αγάπη
να δούμε δεν προλάβαμε
το τέλος μας αρχή.

Θα ‘μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες,
δε σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες.

Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δε μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε.