Στο σπίτι μαζεύτηκε, μέσα σε λίγες ώρες, όλο το στενό περιβάλλον της οικογένειας. Ξαφνιασμένοι οι περισσότεροι, επειδή ο παππούς δεν είχε δώσει κανένα κακό σημάδι επιβάρυνσης της υγείας του, διέκοψαν τις άδειές τους. Ο παππούς ο Άγγελος και η αδερφή του η θεία Μαρία ήσαν ψύχραιμοι, παρά τον απροσδόκητο θάνατο του πατέρα τους. Οργάνωσαν με σχολαστικότητα την διαδικασία της καύσης του παππού αλλά και την κηδεία του, όπως ακριβώς ήταν και η επιθυμία του. Ο μεθοδικός παππούς δεν άφηνε εν ζωή τίποτε στην τύχη, εφ’ όσον πέρναγε απ’ το χέρι του να παρεμβαίνει σε κάθε τι, που ήταν δυνατό να το προβλέψει και να το διαχειριστεί. Φαίνεται πως ακόμη και νεκρός είχε φροντίσει να μην αφήσει στην τύχη και την κηδεία του. Είχε πληρώσει προκαταβολικά το γραφείο που θα αναλάμβανε όλη την διαδικασία και είχε ενημερώσει και τα δυό του παιδιά, για τις μετά θάνατον επιθυμίες του. Η κύρια επιθυμία του ήταν να αποτεφρωθεί το σώμα του, να τοποθετηθεί η τέφρα του σε μια απλή τεφροδόχο και είτε να αποθηκευτεί σε αποθήκη του σπιτιού είτε να αποφασίσουν, από κοινού τα παιδιά του αν θα την σκορπίσουν στη θάλασσα ή στο βουνό.
Η δεύτερη επιθυμία του ήταν να μη του γίνει θρησκευτική τελετή επ’ ουδενί. Μολονότι η εκκλησία δεν ευλογούσε την αποτέφρωση, πολλοί ιερείς έκαναν τα στραβά μάτια σε αρκετές περιπτώσεις, με το αζημίωτο βέβαια. Μαζί με το σώμα του ο αναρχικός παππούς τους πληροφορούσε πως επιθυμούσε να αποτεφρωθεί και το κρανίο του πατέρα του, που το είχε φυλαγμένο και κρυμμένο για περίπου μισό αιώνα σε συρτάρι μιας εκ των βιβλιοθηκών του. Ήταν μια μικρή παραξενιά του παππού, που τη γνώριζε μονάχα ο γιος του ο Άγγελος. Η κάρα του προπάππου, Άγγελου κι αυτού, θα συνόδευε τον παππού σαράντα εννιά χρόνια ύστερα από τον φυσικό του θάνατο. Πατέρας και γιος θα παρέμεναν συντροφιά ακόμη και μετά τον θάνατο και των δυό.
Ο δισεγγονός Άγγελος εντυπωσιάστηκε πολύ από την είδηση αυτή. Ο αμερικανοαναθρεμμένος νεαρός δεν είχε ξανακούσει ανάλογη ιστορία. Γι’ αυτό έσπευσε να ζητήσει από τον πατέρα του περισσότερες λεπτομέρειες για τον προπάππο του, που αντιλαμβάνονταν πως ήταν πολύ διαφορετικός και ξεχωριστός άνθρωπος. Τηρουμένης της παραδοσιακής παραμονής των συγγενών στο προσκεφάλι του νεκρού, όλη τη νύχτα της παραμονής της αποτέφρωσης και της κηδείας του, είχε όλο τον χρόνο να ακούσει την αφήγηση του πατέρα του για την προσωπικότητα του σεβαστού προπάππου. Άκουσε με προσοχή τον πατέρα του, να του διηγείται, ανακαλύπτοντας πολλά κοινά στοιχεία και με τον δικό του παππού, που άλλωστε ήταν αυθεντικός γιος του εκλιπόντος κι ένιωσε περίεργα περήφανος! Ασυναίσθητα σύνδεσε τις τέσσερις γενιές που επηρέαζαν την ψυχή του αλλά και την ζωή του και κατανόησε τα αόρατα νήματα που συνέδεαν αλλήλους, με ένα μυστηριακό και ισχυρό αλλά ακατανόητο σύνδεσμο. Αναστατώθηκε και εκδήλωσε τη δυσφορία του, όταν ο πατέρας του τελειώνοντας την αφήγηση δήλωσε για τον προπάππο: --- Μυστήριος άνθρωπος! Γι΄ αυτό κι ο νεαρός Angel αναρωτήθηκε αυθόρμητα:
-- Κι αύριο θα τον κάψουμε;
Οι αφηγήσεις των παριστάμενων συγγενών εκείνο το βράδυ της ολονυχτίας, αλλά και τις επόμενες ημέρες, είχαν κοινό παρονομαστή την περιγραφή της προσωπικότητας του προπάππου του Angel. Ο καθένας τους είχε να διηγηθεί μιά και δυό και περισσότερες ιστορίες για τον εκλιπόντα, που φανέρωναν έναν άνθρωπο που είχε ξεκάθαρες και στέρεες αντιλήψεις για τη ζωή και τους ανθρώπους. Έναν άνθρωπο με πλήρη επίγνωση της θέσης του στον κόσμο αλλά κι ένα στοχαστή που προσδιόριζε με ακρίβεια τον χαρακτήρα του κόσμου. Για τον Angel ο προπάππος του έμοιαζε να έχει ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της ζωής, του περιβάλλοντος και της γης. Ήταν σαν να ζούσε πολλά μέτρα πάνω από τη γη και τους υπόλοιπους ανθρώπους και τους παρατηρούσε, ανενόχλητος και ανεπηρέαστος από τα πάθη και τις αντιλήψεις τους. Παρατηρητής αμερόληπτος, αντικειμενικός και δίκαιος. Με συμπεράσματα αδιάσειστα και εντυπωσιακά, προϊόντα μιας συνεχούς και σταθερής παρατήρησης χρονικής διάρκειας δύο τρίτων του αιώνα. Ο προπάππος Γιώργος γνώριζε σε βάθος όλη την πορεία των Ελλήνων ύστερα από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου αλλά και τη σχέση τους με την Ευρώπη, την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο. Τι κρίμα, διαπίστωσε με την πικρή αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας ο Angel, που δεν είχε αντιληφθεί νωρίτερα το μέγεθος της προσωπικότητας του προπάππου του. Έφερε στο νου του τις λιγοστές και σύντομες συζητήσεις τους, πάντα ενώπιον του πατέρα του ή του παππού του. Ο εκλιπών προπάππος μίλαγε τέλεια αγγλικά, τόσο που ο ίδιος ο Angel το θεωρούσε απόλυτα φυσιολογικό, επειδή κι ο πατέρας του κι ο παππούς του αλλά και οι περισσότεροι Έλληνες συγγενείς του μίλαγαν πολύ καλά αγγλικά. Όμως ο προπάππος είχε επιχειρήσει να τον μυήσει και στα ελληνικά, ιδιαίτερα στα αρχαία ελληνικά και την επιρροή τους στις λατινογενείς γλώσσες αλλά και στα ίδια τα λατινικά. Ο Angel όμως βαριότανε. Ήταν απορροφημένος από τους φίλους και τις φίλες του στην Ελλάδα κι από την ιδιαίτερη ζωή των Ελλήνων που έρρεε σαν γάργαρο ιαματικό νεράκι, κάνοντας την ζωή στο Μανχάταν να φαίνεται αφύσικη και τυποποιημένη σαν εγχειρίδιο οδηγιών επιβίωσης και δημιουργίας μιας πετυχημένης καριέρας. Ευτυχώς όμως για τον Angel, ο παππούς του ο Άγγελος και γιος του εκλιπόντος έμοιαζε να είχε παρόμοιο χαρακτήρα με τον εκλιπόντα. Ο παππούς ο Άγγελος, μπορεί να ήταν δωρικός και λιγομίλητος, ήταν ωστόσο φανερό πως είχε στην ψυχή του εκείνη τη σπίθα που ταίριαζε με τον χαρακτήρα του προπάππου του. Ο παππούς ο Άγγελος ήταν επίσης ο κάτοχος αμέτρητων γραπτών κειμένων που είχε γράψει ο εκλιπών προπάππος. Που τα φύλαγε σαν θησαυρό, όχι μόνο επειδή τα είχε γράψει ο πατέρας του αλλά επειδή είχαν μεγάλη ιστορική αξία.
Επιστρέφοντας στην Αμερική διηγήθηκε τα περιστατικά στον θετό του πατέρα. Εκείνος δεν άργησε να καταλάβει πόσο πολύ είχε εντυπωσιαστεί ο γιος του απ’ τον παράξενο προπάππο του. Και σαν πρακτικός Αμερικανός που ήταν, του πρότεινε να βασιστεί στον βίο και στην πολιτεία του Έλληνα προπάππου του και να συντάξει την πτυχιακή του εργασία στην κοινωνιολογική ανάλυση της Ελλάδας, από την έβδομη δεκαετία του 20ού αιώνα έως την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα στην ελληνική κοινωνία, μέσα από τις αφηγήσεις του παππού και του πατέρα του, αλλά και τις πηγές που η ιστορία αφήνει στο διάβα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου