Ο καταραμένος μήνας Ιούλιος...

Σε μιά πνοή, σε μια ανάσα κρέμεται η ζωή. Μια τελευταία αναπνοή που αγωνίζεται να βγεί ή να κρατηθεί, ν' αντέξει λίγο ακόμα, καθώς ο θάνατος πλημμύρισε το δωμάτιο. Μια αναπνοή αδύναμη, σαν τη φλογίτσα ενός καντηλιού που τρεμοσβήνει κι ίσως ένα ρευματάκι αέρα την πάρει μακρυά,  μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τα μάτια της κλειστά. Το πρόσωπό της ήρεμο, μολονότι την ψήνει ο πυρετός. Σε κανένα ερέθισμα δεν αντιδρά. Σε καμμιά παράκληση. Μια παρατεταμένη ησυχία σκεπάζει τον χώρο. Σαν δοκιμή της αιώνιας ησυχίας που παραμονεύει...



Τον άλλο μήνα, την μέρα που η Μεγάλη Βόμβα έπεσε στη Χιροσίμα, θα μαζευτούμε για τα 85α γενέθλιά της. Αν θα προλάβουμε. Ο πατέρας δεν βιάστηκε να την πάρει μαζί του. Δεν τό 'θελε. Όμως, φαίνεται πως μετράει το αντίστροφο: εκείνη βιάζεται να πάει να τον βρεί. Αχ! μάνα μου...

Σ' ένα καταραμένο Ιούλιο καταστρέφεται πάλι η ζωή μου. Με μιαν άλλη απώλεια, πολύ σημαντική κι αυτή τη φορά. Σ' ένα άλλο καλοκαίρι που χάνεται πάλι ο κόσμος μου, καταλύεται, θρυμματίζεται, οδηγώντας με, σε μια νέα δοκιμασία, όπου δεν σ' έχω για να στηριχτώ σταθερά πάνω σου...