I'll Play The Blues For You

Ήσουν για μένα...

Μενεξεδένια ήταν τα βουνά

μενεξεδένια τα φιλιά

μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου

κατάμαυρη είναι η μοναξιά.

Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε

μου σκίζει πάντα την καρδιά

το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός

το πέρασμά του είναι καημός.

Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά

ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά.

Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου

σα να σουνα μικρό πουλί

με την αυγή γλυκοκελάηδησες

το δειλινό είχες χαθεί.

Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ

μετρώ τα κίτρινα κλαδιά.

Μοναξιά μου όλα...

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς...

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα

μ' ένα τσιγάρο...

Μ' ένα τσιγάρο όταν νυχτώνει
μες το μυαλό μου παίρνεις μορφή
γίνεσαι κόσμος, ήλιος κι αστέρια
μέσα στα χέρια λευκό πουλί.

Μ' ένα τσιγάρο έρχεσαι πάλι
στο άδειο σπίτι το σκοτεινό
κι όπως σε βρίσκω μέσα στη ζάλη
αρχίζω πάλι να ξαναζώ.

Σ' αυτήν την πόλη μ' άφησες μόνο
και είμαι δέντρο στην πυρκαγιά
εσύ με είδες σα δολοφόνο
κι εγώ σε είδα σαν Παναγιά..

Καλήν αντάμωση φίλε...

Βαρύ το χέρι στο πληκτρολόγιο. Πώς να περιγράψεις τη σιωπή; Που στο άκουσμα του θανάτου σου, καλέ μου φίλε, βυθίστηκε ο κόσμος μου; Το πρωί μίλαγα για σένα. Μ' ένα αδιόρατο σκίρτημα, μ' ένα ανεξήγητο σκίρτημα στην καρδιά, επειδή καιρό είχαμε ν' ανταμώσουμε...
Να μπορούσε νά 'τανε ψέμματα η κακή είδηση. Να σε περιμένω στο γραφείο. Για 'κείνες τις κουβέντες τις νυχτερινές, τις ατέλειωτες. Με το ουίσκυ στα χοντρά κρυστάλλινα ποτήρια και τον καπνό των πούρων να θολώνει την ατμόσφαιρα και τις ψυχές μας...
Κι ύστερα πάλι στη δουλειά. Εσύ σκυφτός πάνω στο αρθροσκόπιο κι εγώ με τα μάτια καρφωμένα στο μόνιτορ. Να μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία, μέχρι να ξεδιαλύνουμε το άγνωστο, μέχρι να καθαρίσουμε το ύποπτο...
-- Κάθισε ακόμη λίγο... με προέτρεπες με λαχτάρα. Να μή φύγω βιαστικός και να κλειστούμε μόνοι, στο μικρό σου κελί - ιατρείο, να μιλήσουμε, να μιλήσουμε να μιλήσουμε... Τόσο πολύ το είχαμε ανάγκη. Τόσο πολύ το φχαριστιόμασταν...
Βιάστικες να φύγεις Κώστα... δυό μέρες πριν τη γιορτή σου, άλλο πάλι κι αυτό!
Καλήν αντάμωση φίλε! Καλήν αντάμωση!

Bob Dylan - To Fall In Love With You

Σαν την αγάπη την κρυφή...

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Δεν είναι πόνος να πονεί,
πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή,
που δεν ξεφανερώνει.

Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ,
με δε διψώ, νυστάζω,
με δε νυστάζω ξαγρυπνώ
για σε κι αναστενάζω.

Μελαχρινό μου πρόσωπο,
φράγκικο μοναστήρι,
ούτε στην πόρτα φαίνεσαι,
ούτε στο παραθύρι.

Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού
και στέρηση του κόσμου
το νου μου και το λογισμό,
όπου μου πήρες, δώσ' μου.

My Body is a cage

My body is a cage
That keeps me from dancing with the one I love
But my mind holds the key

My body is a cage
That keeps me from dancing with the one I love
But my mind holds the key

Προς το τέλος...

Η ζωή τρέχει γρηγορότερα προς το τέλος. Βδομάδα τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Κι ο λόγος είναι γνωστός: όταν αποκοπείς από το άλλο μισό, που η ίδια η ζωή σου χάρισε, ο χρόνος σου τρέχει, τελειώνει γρηγορότερα. Επειδή αξιώθηκες να ζήσεις το μοναδικό. Το τέλειο! Αυτό το πιο σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου!

Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;

Στοιχειώνει μέσα μου η φωνή σου. Σ' ακούω καθαρά να διαλέγεσαι την καθημερινότητά μας, λες και δεν είμαστε χωριστά τέσσερις αιώνες τώρα... και σαν σ' ακούω, νιώθω πως τα όνειρά μου έσμιξαν με την πραγματικότητα. Γίνηκαν στέρεα, σαν δεντρί με κλαδιά και ρίζες.
Βλέπω την ανάσα μου να γίνεται φλόγα από χαρά και να χνωτίζει τα τζάμια με τ' αρχικά σου. Οι πιο ωραίες αναμνήσεις με τυραννούν τα βράδυα. Κι οι δυό μας, γύρω από μια πληγή γυρνάμε. Γύρω απ' την ίδια κομβική πληγή που μας ορίζει αλληλένδετα ενωμένους...
Κι ας ξέχασε κι ο χρόνος να μας κηρύξει ξένους...

Like a bridge...

Κάθε μέρα πλησιάζει στο τέλος. Αργοσβήνει παγιδευμένη σε μια σιωπηλή αφασία, που διακόπτεται από κάποιες αναλαμπές συνείδησης, όταν αντιληφθεί την παρουσία του γιου της. Σπανιότερα, καθώς οι μέρες περνούν, ψελλίζει κάποιες λέξεις. Δεν φαίνεται να υποφέρει. Είναι ήσυχη και δεν διαμαρτύρεται, πάντα βυθισμένη σε μια σιωπή, σ' ένα ήσυχο ύπνο που κανείς δεν ξέρει πόσο ύπνος είναι...
Πήρε την κιθάρα και της ψιθύρισε το τραγούδι του Paul Simon. Σαν νανούρισμα, σαν ευχή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει αν το άκουσε. Όμως θέλει να πιστεύει πως το ένιωσε...

Ο καταραμένος μήνας Ιούλιος...

Σε μιά πνοή, σε μια ανάσα κρέμεται η ζωή. Μια τελευταία αναπνοή που αγωνίζεται να βγεί ή να κρατηθεί, ν' αντέξει λίγο ακόμα, καθώς ο θάνατος πλημμύρισε το δωμάτιο. Μια αναπνοή αδύναμη, σαν τη φλογίτσα ενός καντηλιού που τρεμοσβήνει κι ίσως ένα ρευματάκι αέρα την πάρει μακρυά,  μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τα μάτια της κλειστά. Το πρόσωπό της ήρεμο, μολονότι την ψήνει ο πυρετός. Σε κανένα ερέθισμα δεν αντιδρά. Σε καμμιά παράκληση. Μια παρατεταμένη ησυχία σκεπάζει τον χώρο. Σαν δοκιμή της αιώνιας ησυχίας που παραμονεύει...

Να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.

Να σε μισήσω είν αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ, που δεν με θέλησες.
Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.

Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Αν κλάψω, μη με φοβηθείς
την ένιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο.
Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ, που δεν με θέλησες.

Θλιμμένη μέρα...

Χτές το απόγευμα έφυγε ο Ηλίας Γ.. 

Η θλίψη, με όλη τη σημασία της, μας έδειξε το αληθινό της νόημα.

Μαζί με τον Ηλία έφυγε πολύς κόσμος. Πάρα πολύς. Επειδή μόνο ο Ηλίας τους θυμόταν και τους μελετούσε. Άνθρωποι σπουδαίοι που τα χνάρια τους σβήστηκαν, που οι ιδέες τους ξεθώριασαν, όμως ο Ηλίας επέμενε να μας τους υπενθυμίζει. Με απαράμιλλη μαγεία στα γραπτά του, ξεκαθάριζε εύκολα και με διαύγεια τις δυσκολίες της ζωής μας. Και την έκανε ευκολότερη, ανεκτικότερη. Οι αναφορές του από τα ιστορικά πρόσωπα, από την παλιά και σύγχρονη φιλοσοφία, από την ποίηση, τη μουσική, τη ζωγραφική, τα όπλα, τον αθλητισμό,

Με τον τρόπο του χάλκεψε τις ψυχές μας και επηρέασε το μυαλό και την καρδιά μας. 

Μαζί με τον Ηλία πεθαίνει κι ένα μεγάλο κομμάτι πολιτισμού.

Καλήν αντάμωση!

Το κοριτσάκι των φαναριών...

Με κοίταγε, με τα μεγάλα μαύρα μάτια της, ακουμπώντας με το σαγόνι της στην πόρτα του αυτοκινήτου. Στο αριστερό της χέρι κράταγε δυό - τρία πακετάκια χαρτομάντηλα και με την ανάστροφη του δεξιού της σκούπιζε τη μύτη της, που κοκκίνιζε συναχωμένη. Κοίταγε αδιάφορα. Ούτε κλαψούριζε ούτε "απαιτούσε". Το βλέμμα της δήλωνε: — θέλεις χαρτομάντηλα; εάν ναι, καλώς. Εάν όχι, σκασίλα μου.
Την ίδια συμπεριφορά την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη και σχεδόν όλες τις μέρες που η κίνηση με σταμάταγε στο ίδιο φανάρι. Μονάχα μια μέρα μου χαμογέλασε, όταν αφού της αγόρασα το έκτο πακετάκι με τα χαρτομάντηλα, της έδειξα ανασηκώνοντας, απο το εσωτερικό του αυτοκινήτου τα υπόλοιπα πακετάκια που είχα αγοράσει και που ήταν αχρησιμοποίητα...
Μονάχα χαμογέλασε...
Κάθε φορά που περνάγαμε με τον Ίντυ, πηγαίνοντας στην κλινική που νοσηλεύονταν ο νονός του αλλά και αργότερα στο σπίτι του, πλησιάζοντας έψαχνα με το βλέμμα μου το κοριτσάκι με τα χαρτομάντηλα. Την τελευταία φορά που την είδα κάθονταν στο πεζοδρόμιο, δίπλα σ' ένα ποδήλατο και στριφογύριζε τη ρόδα του ρυθμικά, μάλλον ψυθιρίζοντας κάποιο σκοπό.
— Γιατί της δίνεις κάθε φορά τόσα χρήματα; παραπονέθηκε ο Ίντυ... —αφού θα της τα πάρουν αυτοί που τη βάζουν στα φανάρια...
— Αν δεν τους πάει τα χρήματα, θα τη βάλουν να κλέψει. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο... απάντησα.

Δυό βδομάδες περίπου μετά την πρωτοχρονιά είδαμε στις ειδήσεις το ατύχημά της. Καθώς ποδηλάτιζε στην οδό Λαγκαδά, έπεσε αδέξια απ' το ποδηλατάκι της και το μεγάλο λεωφορείο δεν πρόλαβε να σταματήσει.
Ο Ίντυ αναστατώθηκε πολύ, επειδή είναι σίγουρος πως ήταν το κοριτσάκι με τα χαρτομάντηλα. Άλλωστε την είχαμε 'δεί με το ποδήλατό της...

                   Στα αζήτητα η σορός εντεκάχρονης στη Θεσσαλονίκη

Του έκρυψα, πως η πιτσιρίκα παραμένει στα αζήτητα, άταφη, στο ψυγείο του νεκροτομείου κάποιου νοσοκομείου. Επειδή η ζωή της ήταν ήδη χαμένη, μολονότι ο Ίντυ πίστευε και μου το είπε πως κάποια μέρα θα το έσκαγε και θα γλίτωνε απ΄την εκμετάλλευση.
Δεν ξέρω ποιός θα κλάψει για το παιδί εκείνο. Ίσως κανείς...
Έχει πολύ δρόμο ακόμη η ιστορία του ανθρώπου προς τον πολιτισμό, για να μην υποφέρουν κι άλλα παιδιά κι όχι μόνο στα φανάρια...

Με πέταξες...

...και συ που ήρθες μια βραδυά να μου ζεστάνεις την καρδιά...

Δεν ήταν πυρετός ούτε παραλήρημα. Δεν ήταν εφιάλτης ούτε ήταν όνειρο. Στις νύχτες υπάρχει, εκλύεται μια παράξενη δυναμική όπου το ασυνείδητο κυριαρχεί. Πιάνει την πραγματικότητα και την μετατρέπει σ' ένα σκηνικό, σαν θέατρο. Πάνω στη σκηνή είναι εκείνη αλλά κι εκείνος, που ταυτόχρονα είναι και ο μοναδικός θεατής.

...ποτέ μου δεν λησμόνησα τη μοναξιά τη φόνισσα...

Παίζει μαζί του. Παίζει, ενώ έχει αντιληφτεί πως κι εκείνος το καταλαβαίνει. Κι αν μένει εκεί πάνω στη σκηνή, υποδυόμενος τον ανήξερο, είναι επειδή δεν μπορεί να φύγει, δεν μπορεί να την αρνηθεί. Επειδή υπακούει σε άλλες αξίες, σε άλλες αρχές, απο πολύ παλιά φερμένες..

...με πέταξες, αλλοίμονο, στο μαύρο καταχείμωνο...

Και το κάνει για να ξεπλύνει τις πληγές μιας ζωής κολασμένης, που την κουβάλαγε μέχρι να γνωριστούν, μέχρι να ζήσει μαζί της τα  καλύτερα χρόνια της ζωής του.

...με πρόδωσες και μ' έφτυσες. ήσουν χαρά και ξέφτισες,
και ξέφτισες...

Τώρα γυρεύει τη φωτιά, να βάλει τέτοια πυρκαγιά, που να κάψει τον κόσμο μέσα του, να τον κάψει ολοσχερώς και να καεί μαζί του, βλέποντας με την τελευταία του ματιά τον καπνό της σιγουριάς πως το κατάφερε...

Στα ξαφνικά...

Τέτοιες μέρες, τρία χρόνια νωρίτερα, ήρθε το τέλος... Κι απο τότε τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες κι οι ώρες γίναν πιο δύσκολα. Η ζωή σταμάτησε. Αρνήθηκε να συμβιβαστεί και να συνεχίσει, αλλάζοντας. Γιατί;
 Έτσι! Δεν ήθελε...
Προτίμησε και κλείστηκε στον εαυτό του. Τα παράτησε όλα, εκτός απο τη δουλειά του. Μόνο καταφύγιο το σπίτι κι η δουλειά του. Κλείστηκε αμέτρητα σαββατοκύριακα, μόνος, στο σπίτι του, επειδή δεν ήθελε να ζήσει διαφορετικά. Ότι έζησε το έζησε μαζί της. Κι αυτό είναι αρκετό να ικανοποιήσει τη ζωή του μέχρι το τέλος...
Λίγους μήνες ύστερα απο το χωρισμό τους, πήρε και φύτεψε σε μια μεγάλη γλάστρα στο μπαλκόνι του δυό κλήματα: ένα ροδίτη και μια σουλτανίνα. Τα δυο μαζί μεγάλωσαν γοργά. Ο ροδίτης τράνεψε, ψήλωσε, άνθισε και γιόμισε καταπράσινα φύλλα. Η σουλτανίνα, πιο ευαίσθητη, καθυστέρησε μεν, αλλά πήρε κι αυτή πάνω της και γιόμισε καταπράσινα φυλλαράκια, μένοντας λίγο πιο κοντή και τρυφερή, πιότερο ντελικάτη.
 Τη φετινή άνοιξη ξεκίνησε πρώτος, όπως πάντα, ο ροδίτης. Ξεπέταξε τα πρώτα νέα βλαστάρια κι ύστερα απο λίγο ακολούθησε κι η σουλτανίνα. Σκαρφάλωσαν αντάμα πάνω στα κάγκελα του μπακλονιού και το δυνατό τους πράσινο φώτισε κι ομόρφηνε το χώρο.
Τα πότιζε τακτικά και τό 'χε συνήθεια να τα χαϊδεύει και να τα καμαρώνει. Ξάφνου, ένα πρωί είδε με κατάπληξη τη σουλτανίνα να είναι ξερή. Ξερή λες κάποιο φαρμάκι τη φαρμάκωσε κι έχασε τους χυμούς της, μαράθηκαν τα φύλλα, τα πήρε ο άνεμος κι απόμεινε ξερό κλαδί, στη σκιά του δυνατού κι ακμαίου ροδίτη...
Πήρε κι έψαξε στα βιβλία να μάθει τους λόγους που ενα υγιέστατο κλήμα ξεραίνεται απότομα. Δεν έβγαλε άκρη. Ρώτησε ειδικούς, το συζήτησε και με τον ξάδερφό του τον αμπελουργό. Κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει...
Πριν απο μια βδομάδα ξεράθηκε, εντελώς ξαφνικά κι απότομα κι ο ροδίτης! Το ένα πρωί ήταν πράσινος και το επόμενο ξερός λες και μεσολάβησε χρόνος εγκατάλειψης...
Τ' άφησε ανέγγιχτα και τα δυο στη γλάστρα. Τα παρατηρεί ώρες πολλές, ανήμπορος να βρεί λογική εξήγηση... Δυο ξερά κουφάρια που πέθαναν ξαφνικά κι απροσδόκητα...
Χθες, ο Βασίλης, που άκουσε την ιστορία μ' ενδιαφέρον, πήρε ενα κόφτη κι άρχισε να ψάχνει σε πιο σημείο του κορμού τους υπάρχει ζωή. Η σουλτανίνα δεν είχε καμμία ψυχή μέσα της. Ο ροδίτης έχει ακόμη κάποιους χυμούς...
Έβαλε το χέρι του πάνω στο κορμί της σουλτανίνας και την τράβηξε ελαφρά. Ξεριζώθηκε άψυχη, με την ευκολία που η πνοή χάνεται στον αέρα. Στη γλάστρα απόμεινε μονάχα το κουφάρι του ροδίτη. Που δεν είναι άψυχο ακόμη αλλά έχει ήδη πεθάνει, όπως κι ο φυτευτής τους...

Το θολωμένο μου μυαλό

μ’ έχει προδώσει προ πολλού,

γι’ αυτό τις νύχτες περιπλανιέμαι,

πάνω σε μια μηχανή, με κρύο και βροχή,

στους σιδερένιους δρόμους,

μακρυά απο κάθε συντροφιά,

με μοναξιά και σιωπή,

με μια πολύχρονη οδύνη,

απο άλλες μέρες φερμένη...

Το θολωμένο μου μυαλό

με κάνει και παραμιλώ,

και αν σε πίκρανα ως εδώ,

φταίει το πάθος του τρελλού

του θολωμένου μου μυαλού...

επειδή ακόμη σ’ αγαπώ...

Τις νύχτες που η αγρύπνια με καίει...

Τρείς μέρες και τρείς νύχτες τώρα,

μόνος - ολομόναχος

κι ούτε μια λέξη δεν βγήκε 

απ' τα χείλη μου,

ούτε μία!

Όμως

εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου

                               τις νύχτες που η αγρύπνια θα με καίει

τις νύχτες που η αγάπη θα μου φταίει...