Like a bridge...

Κάθε μέρα πλησιάζει στο τέλος. Αργοσβήνει παγιδευμένη σε μια σιωπηλή αφασία, που διακόπτεται από κάποιες αναλαμπές συνείδησης, όταν αντιληφθεί την παρουσία του γιου της. Σπανιότερα, καθώς οι μέρες περνούν, ψελλίζει κάποιες λέξεις. Δεν φαίνεται να υποφέρει. Είναι ήσυχη και δεν διαμαρτύρεται, πάντα βυθισμένη σε μια σιωπή, σ' ένα ήσυχο ύπνο που κανείς δεν ξέρει πόσο ύπνος είναι...
Πήρε την κιθάρα και της ψιθύρισε το τραγούδι του Paul Simon. Σαν νανούρισμα, σαν ευχή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει αν το άκουσε. Όμως θέλει να πιστεύει πως το ένιωσε...