Άντρας που δεν εκάτεχε...

Τούτη τη φορά ο Νικόλας δεν ήταν μόνος. Τρεις ξενομερίτες καθόντουσαν γύρω απ' το τραπέζι στη μέση της καλύβας. Ο πιότερο ξεχωριστός είχε μακρυά μαλλιά και μια μεγαλύτερη άσπρη γενειάδα. Σαν παππάς, που άφησε το ράσο του κι απόμεινε αλλόκοτος με τα παράταιρα πολιτικά του ρούχα. Το πρόσωπό του ήταν σκαμμένο από παλιές ρυτίδες και σαν αντάμωσαν οι ματιές μας, μου φάνηκε πως άστραψαν παράξενα. Την ώρα των συστάσεων γίνηκε αμέσως φανερό, από την βαρειά προφορά του, πως ήταν Κρητικός. Κι όχι όποιος - όποιος: ήταν ο Ψαραντώνης, ο αδελφός του Νίκου Ξυλούρη. Τον έφερε στου Νικόλα το καλύβι, η φήμη του καλού κρασιού που ξέρει και φτιάχνει ο Νικόλας.

Για τον αητό ή για μένα;

Φύγαν οι μέρες. Φύγαν μία - μία σε σειρά, σαν τα μυρμήγκια που βιαστικά κλείστηκαν στις φωλιές τους, πριν έρθει ο χειμώνας. Απόμεινε η θλίψη. Η θλίψη της μνήμης, που όπου και να την αγγίξεις, πονεί.

Οι βουβοί μεγάλοι πόνοι της ψυχής κρύβονται βαθιά μέσα της, ώστε πολύ λίγοι να το αντιλαμβάνονται. Επειδή ο πιο βαθύς τρόπος για να αιστανθούμε κάτι, είναι να υποφέρουμε...

Υποφέρει κανείς μόνο μονάχα από το κακό που του κάνουν αυτοί που αγαπάει. Των "εχθρών" το κακό δεν μετράει...