Cesk Fabregas: Το ποδόσφαιρο είναι γ@μημέν@ απίστευτο”!

Οι εικόνες που διαδέχονταν η μία την άλλη, ύστερα από τη λήξη του τελικού στο Cardiff, μοιάζανε να είναι φτιαγμένες από κάποια κινηματογραφική ταινία. Με σκηνικό το γήπεδο, που φαίνονταν σαν εξωγήινη κι απίθανη κατασκευή ιδιοφυούς σκηνογράφου, οι πρωταγωνιστές “ηθοποιοί” έπαιζαν τις τελευταίες σκηνές του ρόλου τους. Αυτός που έπαιζε τον Gianluigi Buffon με κόπο συγκρατούσε τα δάκρυά του. Ο άλλος που έπαιζε το ρόλο του Cristiano Ronaldo αγκάλιαζε με ευγνωμοσύνη τον μέντορά του sir Alex Ferguson. Άλλοι δυό ηθοποιοί δείχναν την αντίθεση της φανερής πικρίας του Massimilliano Allegri από τη μιά κι από την άλλη τον Zinedine Zintane να καμαρώνει ικανοποιημένος, κρατώντας στα χέρια του το τρόπαιο του Champions League. Στο φόντο των πανοραμικών εικόνων ο σκηνοθέτης πρόβαλλε,  με διαδοχικά κοντινά και μακρινά καρέ, τη στεναχώρια των Ιταλών tifosi απέναντι στη μεγάλη χαρά των Ισπανών socios…

Κι όμως! Ο τελικός στο Cardiff δεν ήταν κινηματογραφική ταινία! Δεν ήταν κατασκευασμένος στο Holywood, δεν είχε ψηφιακά εφέ ούτε ήταν κατασκευή virtual reality, για να τη βλέπεις φορώντας μοντέρνα VR - 3D μάσκα. Πώς κατάφερε, ένα τέτοιο παιγνίδι και πλημμύρισε όλο τον πλανήτη, με τόσο συναίσθημα και σε τέτοια ένταση, μόνο το γ@μημέν@ το ποδόσφαιρο μπορεί να το πετύχει. Δανείστηκα τη φράση από τον Cesk Fabregas της Chealsea, που το δήλωσε όταν η ομάδα του κατέκτησε δύσκολα και πρόσφατα το πρωτάθλημα, ύστερα από μια προηγούμενη αποτυχημένη σεζόν, όπου κόντεψε να υποβιβαστεί. Μεγάλη κουβέντα που ερμηνεύει με ρεαλισμό και αποδίδει με ακρίβεια τις αμέτρητες εγγενείς δυνάμεις που κρύβονται μέσα στο παιγνίδι αυτό. Γι’ αυτό τον λόγο μπορεί και καθηλώνει δισεκατομμύρια κόσμου σε όλο τον πλανήτη, όταν παίζεται ένας μεγάλης σημασίας τίτλος.

Μπορείτε να θυμηθείτε ένα - μόνο ένα - παιγνίδι του ημετέρου πρωταθλήματος ή ενός διεθνούς αγώνα ελληνικής ομάδας, που σας συγκίνησε ανάλογα φέτος; Ε; Μπορείτε να θυμηθείτε ένα παιγνίδι που σας καθήλωσε αληθινά είτε στο γήπεδο είτε μπροστά στο χαζοκούτι; Πιθανώς να έχει παιχτεί φέτος ένα παιγνίδι με σασπένς, μεταξύ ελληνικών ομάδων. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να αφεθεί ελεύθερος και να το απολαύσει, επειδή περισσεύει η καχυποψία και η κακοπιστία. Που είναι τόσο πολύ βαθιά ριζωμένες στην εδώ ψυχή του ποδόσφαιρου, σαν πουκάμισο φιδιού. Κι είναι τόσες πολλές οι αφορμές και οι αιτίες για να συντηρείται η καχυποψία και η κακοπιστία, ώστε έπαψαν να αποτελούν διαστροφή και παραμένουν φυσιολογικές συνισταμένες κάθε παιγνιδιού. Ακόμη και για τα ματσάκια των juniors, που “μαθαίνουν” από μικροί να προσέχουν ποιός έδεσε τα κορδόνια του στη σέντρα, που έλεγε κι ο Χάρυ Κλύνν στη θεϊκή του σάτιρα. Κι όσο θα υπάρχουν στο ποδόσφαιρο τα off sides και τα πέναλτυ, σαν μέρος του παιγνιδιού, άλλο τόσο θα παίζει η καχυποψία και η κακοπιστία, πάντα σαν μέρος του παιγνιδιού.

Κι όταν κάποτε η χώρα μας αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος και θα πλένουμε τ’ αμάξια μας με ελληνικής προέλευσης πετρέλαιο, τότε ίσως να μπορέσει να θεραπευτεί η εθνική μας μανιοκατάθλιψη, όπου για εμάς όλα είναι στημένα!

Αλέξανδρος Υδάτης

Υ.Γ. Πέναλτυ δεν ήταν ρε παιδιά εκείνο το χέρι που έκανε ο Ρονάλντο στο τείχος του φάουλ που βάρεσε ο Pjanic; Που ήταν ο διαιτητής; αμ το άλλο; που απέβαλλε τον Cuadrado με δεύτερη πέτσινη κίτρινη κι άφησε την Γιούβε με δέκα παίχτες;