Καλήν αντάμωση φίλε...

Βαρύ το χέρι στο πληκτρολόγιο. Πώς να περιγράψεις τη σιωπή; Που στο άκουσμα του θανάτου σου, καλέ μου φίλε, βυθίστηκε ο κόσμος μου; Το πρωί μίλαγα για σένα. Μ' ένα αδιόρατο σκίρτημα, μ' ένα ανεξήγητο σκίρτημα στην καρδιά, επειδή καιρό είχαμε ν' ανταμώσουμε...
Να μπορούσε νά 'τανε ψέμματα η κακή είδηση. Να σε περιμένω στο γραφείο. Για 'κείνες τις κουβέντες τις νυχτερινές, τις ατέλειωτες. Με το ουίσκυ στα χοντρά κρυστάλλινα ποτήρια και τον καπνό των πούρων να θολώνει την ατμόσφαιρα και τις ψυχές μας...
Κι ύστερα πάλι στη δουλειά. Εσύ σκυφτός πάνω στο αρθροσκόπιο κι εγώ με τα μάτια καρφωμένα στο μόνιτορ. Να μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία, μέχρι να ξεδιαλύνουμε το άγνωστο, μέχρι να καθαρίσουμε το ύποπτο...
-- Κάθισε ακόμη λίγο... με προέτρεπες με λαχτάρα. Να μή φύγω βιαστικός και να κλειστούμε μόνοι, στο μικρό σου κελί - ιατρείο, να μιλήσουμε, να μιλήσουμε να μιλήσουμε... Τόσο πολύ το είχαμε ανάγκη. Τόσο πολύ το φχαριστιόμασταν...
Βιάστικες να φύγεις Κώστα... δυό μέρες πριν τη γιορτή σου, άλλο πάλι κι αυτό!
Καλήν αντάμωση φίλε! Καλήν αντάμωση!