Συχνά είναι σκεπτική, άλλοτε είναι ανήσυχη και προβηματισμένη. Μπορεί να είναι μπερδεμένη, μπορεί αναποφάσιστη και άτολμη. Άλλοτε (και είναι πολύ συχνά κι αυτό) είναι πολύ λυπημένη!
Η θάλασσά μου είναι μακρυά! Δεν μπορώ ούτε να τη 'δω ούτε να την πλησιάσω...
Όμως την ονειρεύομαι σχεδόν κάθε βράδυ...
Όπως τότε, που κολυμπούσαμε στο νησάκι, με τις πατημασιές των γλάρων, μοναδικά ίχνη στην άμμο. Με το βαρκάκι, να μας κρύβει απο τα μάτια των ανθρώπων. Η θάλασσά μου ήταν στοργική, μ' αγκάλιαζε απαλά, αφαιρώντας κάθε έγνοια... χυνόμουν μέσα της εξαγνισμένος απο όλη τη λειψή μου ζωή...
Κι όταν φουρτούνιαζα ήξερε να με πάει σε απάνεμα νερά, σε όρμους μυστικούς και φιλόξενους...
Κάποτε βούλιαξα! Σπάσανε τα πανιά μου, έκοψε ο αγέρας. Με πήραν ανήμπορο τα ρεύματα και η θάλασσα... η θάλασσα μ' άφησε, μ' εγκατέλειψε στην παγερή νυχτιά, στη μοναξιά και στη δίνη μιας τρικυμίας, όπου μπήκα σε μια άβυσσο, σ' ένα βυθό, που πια δεν μπορώ τίποτα να κάνω...
εξόν να την ονειρεύομαι...
Αχ! θάλασσα...
Μη λυπάσαι, μη διστάζεις και μη φοβάσαι! Μπροστά σου είναι η ζωή κι η αιωνιότητα! Πάρε την απόφαση που πρέπει!
Είσαι η θάλασσα! Όλα τα πρέπει τα μπορείς! Όλα! Πάρε την απόφαση και κάνε τα σχέδιά σου κεραυνό κι αστραπή!
και ξέχνα με εμένα στο βυθό μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου