Απόψε το φεγγάρι ανεβαίνει θολό σαν τη ψυχή μου και συνάμα καθαρό σαν τα αισθήματά μου...
Σε είδα χτές...
Μέσα στη δουλειά, στην ανοιχτή τηλεόραση, φευγαλέα, όπως τα πουλιά που έρχονται κρυφά στο μπαλκόνι μου...
Μακάρι να μπορούσες να μ' ακούσεις. τέτοια ώρα...
Να το 'πω κι ας είναι μάταιο...
Δεν είναι τα όριά σου αυτά. Ούτε το 1,85 ούτε το χτεσινό. Γι' αυτό μή το προσπαθείς. Μόνο χαμένη θα είσαι. Κι είναι άδικο και κρίμα.
Σύ είσαι για τα ψηλά. Πάνω απο 1,90. Εκεί πρέπει να εστιάσεις την προσπάθειά σου. Τα 1,85 τα απέδειξες προ πολλού. Και κανείς δεν νοιάζεται να το ξαναδείξεις. Οπότε ειναι άχρηστο να προσπαθείς.
Πήγαινε ψηλά. Εκεί μπορείς κι εκεί αξίζεις. Τι δουλειά έχεις στα χαμηλά;
Είσαι ομορφότερη απο ποτέ.. το είδα καθαρά. Η ψυχή μου χάρηκε πολύ, ύστερα απο πολύ καιρό, που όχι μόνο παραμένεις αλλά γίνεσαι ομορφότερη...
Φύγε ψηλά. επειδή μπορείς και κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει. Άρπαξε τα βήματά σου, χάραξε το ταρτάν με τη δύναμή σου και σήκωσε τη ψυχή σου ψηλά! Αφού ξέρεις πως γίνεται...
Να μη ξεχάσεις πως σ' αγαπώ... και σε σκέφτομαι...
Άντε! κουνήσου!
στο αφιερώνω.... δες... άντε μωρό μου... βάλε τα φτερά σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου