Χωρίς αιτία...

Χαράματα αντίκρυσε το πλάτωμα του βράχου. Αχνό φώς, σκιές των δέντρων και το πούσι που περόνιαζε τα κόκαλα... 

Η σιωπή σκέπαζε τις στέγες στο Στρατώνι κι η μπλαβιά θάλασσα αργοσάλευε υπνωτισμένη. 

Έρωτας δεν τον αφήνει τις νύχτες να κοιμάται κι όλο θυμάται. 

Τρέφεται και ζεί με μνήμες, πότε καθρεφτίζεται στις λίμνες και πότε τα κύματα μετράει.

Βρήκε το δέντρο που 'χε κάποτε πληγώσει με τ' αρχικά τους

κι ένωσε τα δάκρυά του με τις πρωινές δροσοσταλίδες που κρέμονταν απ' το Ταυ...

Εκεί που αγαπάει τα νώτα στρέφει και μόνο στα όνειρα επιστρέφει,

Μα πάλι θέλει κι επιμένει και στο τέλος πάντα μόνος μένει...