Το σημάδι που δεν σβήνει...

Διασχίζει την πόλη...

οι δρόμοι κενοί, γεμάτοι ξένο κόσμο,

που εκείνη λάτρευε κι όμως λείπει...

Με καρδιά σφιγμένη σε μέγγενη

εικόνων που ζωντανεύουν,

καθώς ξεψυχά η αντοχή.

Κλείνει τα μάτια, να μη αντικρύσει

την οδό Αθηνάς, το παντοπωλείο

τον κατήφορο στο Συντριβάνι...

-Εκείνη τι κάνει; χαθήκατε, ρωτούν,

με τα μάτια γεμάτα λαχτάρα αυθεντική,

με φωνή που πάλλεται απο συγκίνηση

και ψυχή που δονείται απο αγάπη... 

Σφίγγεται το στομάχι, τα μάτια σκοτεινιάζουν,

η ψυχή βαραίνει και τρέμουν τα πόδια...

Αφήνει τον κόσμο, χυμά

με τέρμα τα γκάζια,

η μηχανή μουγκρίζει, τα λάστιχα στριγγλίζουν,

φωτιά πυρπολεί την άσφαλτο,

κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε λαμαρίνες,

τρομαγμένους ανθρώπους και 

κόκκινα φανάρια...

Ο άνεμος δέρνει αλύπητα το σώμα του,

ακροβατεί σ' ένα λεπτό σημάδι.

που ποτέ δεν σβήνει, 

με οποιοδήποτε τίμημα...