Παράξενα όνειρα... II

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τον παράλληλο βαρύς χειμώνας
και το κλίμα ακατάλληλο
Εσύ εκεί κι εγώ στου κοσμου το υπόγειο να σε γυρεύω
σε μια ψεύτικη υδρόγειο

Εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο
Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ' ένα αντίγραφο

Εσύ εκεί εσύ εκεί

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τα μεγάφωνα να τραγουδάω
της αγάπης τα παράπονα
Εσύ εκεί κι εγώ σκυμμένος στην κασέτα σου
να με ματώνει η φωνή σου και το ψέμα σου

Εσύ εκεί εσύ εκεί
Εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο
Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ' ένα αντίγραφο
Εσύ εκεί εσύ εκεί

Παράξενα όνειρα.... I

Είχες τα μάτια σου κλειστά
και δεν κοιμήθηκα
Είχες τα χέρια σου ανοιχτά
κι εγώ φοβήθηκα

Κι όταν στην τόση απουσία σου
στην τόση απουσία σου διψάω
κοντά στο σκουλαρίκι σου κοντά
να σου το τραγουδάω

Θα γίνω χίλιες μαχαιριές
να σ' αγκαλιάσω
Κι εσύ δεν κόπηκες
Φίλησες χίλιους δυο προτού να σ' αρνηθώ
μα δεν προδόθηκες

Θέλω μονάχα να ορκιστώ
στ' αρώματά σου
πως τα όνειρά μου ήταν θολά
σαν τα δικά σου

Δεν τα πίστεψα ποτέ
τα είχα ανάγκη όπως ποτέ
μα στην υγειά σου
Πάντα θα γέρνω για να δω
τα σύννεφα στα γόνατά σου

Η πόλη σου φυσάει
φυσάει στα μάτια μου
Τα πέτρινα φιλιά σου στα μάτια μου
που ποτέ δε θα χορτάσω
ποτέ κι αν σε μαγέψω

Η ζωή μου πως φλερτάρει
ότι δεν είμαι ικανός να προστατέψω

Πως να σε ξεχάσω...

Στο διαρκές αδιέξοδο της ζωής του,  μετά τον χωρισμό, άνοιξε κάποιες χαραμάδες. Να ασχολείται με κάτι, παρεχτός της δουλειάς του, μη τρελλαθεί...

Πήρε κι άρχισε ν' ασχολείται με μικρά video. Στην αρχή έφτιαξε video για το πως ζουν στη γειτονιά του, στους Αμπελόκηπους. Ύστερα στα ποτάμια. Στο δέλτα του Αξιού, στον Λουδία και στον Γαλλικό, στο Καλοχώρι. Στα άγρια βράδυα της αϋπνίας έφτιαχνε το μοντάζ, έβαζε μουσικές και εικόνες στη σειρά, έφτιαχνε παραμύθια...

Ύστερα κόλλησε κι ο Κρικέλης.

Μαζί φτιάξανε ακόμη περισσότερα videos. Τα θέματα πολλαπλασιάστηκαν. Κάνοντας δοκιμές και μελέτη βελτίωσαν το εξοπλισμό και την τεχνική τους και καταστάλαξαν στο ύφος που τους αρέσει. Έτσι φτιάξανε μικρά ντοκυμαντέρ για ανθρώπους σπουδαίους, που όμως ο πολύς κόσμος δεν τους ξέρει ακόμη...

Η δουλειά τους άρεσε σε πολλούς. Ακόμη περισσότεροι άρχισαν να ενδιαφέρονται κι έτσι η χαραμάδα τον στήριξε, σε ώρες πολύ δύσκολες, όπου η έλλειψή της αποκτούσε διαστάσεις ανώτερες της αντοχής του...

Φτιάξανε και κάνα δυο ταινίες μικρού μήκους. Που τις ευχαριστήθηκε σαν το γιατρικό στο σαράκι που τον τρώει...

Αργότερα αντιλήφτηκε πως ακόμη κι αυτή την ενασχόλησή του, την έφτιαχνε και την φτιάνει με μέτρο και αισθητική που έλκονται απο 'κείνη. Απο την αισθητική της, απο τα μεράκια της, που τον επηρέασε και τα έκαμε δικά του...

Οπότε... πως να ξεφύγει; πως να τη ξεχάσει;

που ολάκερος ο κόσμος του στερεώνεται σ' εκείνη...

Τυχαία απόκτησε πρόσβαση στην τηλεόραση. Μαζί με τον Κρικέλη θα φτιάξουν μουσική εκπομπή, όπου θα δείξουν μουσικούς της πόλης, που δικαιούναι δημοσιότητας, επειδή είναι ικανοί και το αξίζουν...

Η "χαραμάδα" του μπορεί να έγινε παράθυρο ή πόρτα ανοιχτή, όμως...

Περνούν οι νύχτες,

τα δευτερόλεπτα βαριά

στους λεπτοδείκτες

ζητώντας κάτι

που να μη γίνεται

ουρλιαχτόκι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου

την εικόνα σου και πάλι από την αρχή

ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας

μια αλλιώτικη ζωή...

όμως, μάταια γιατί οι νύχτες του παραμένουν ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη...

Τα δάκρυα στα μάτια του...

Ο κώδικας της ζωής του παραμένει άρρηκτα δεμένος μ' εκείνη. Δεν είναι μονάχα οι εικόνες της πόλης, το σπίτι, τα μικροαντικείμενα και τα ρούχα, όλα όσα περιέχουν την εικόνα της και την παρουσία της. Είναι και οι παράδοξες κι αφύσικες στιγμές μιας διαρκούς τηλεπάθειας, που ωστόσο μπορεί να μην είναι αληθινή, παρά προϊόν της φαντασίας του.

Έντονα, μερικές φορές πολύ έντονα όνειρα "μιλούν" ολοζώντανα για εκείνη. Που ως φαίνεται δεν είναι καλά. Που τη βασανίζουν προβλήματα και τη γιομίζουν άγχος. Τότε έρχεται ολοζώντανη στο όνειρό του και εξομολογείται τις δυσκολίες της...

Και τί παράξενο! Είναι τόσο έντονα και αληθινά, που όταν ξυπνήσει παραμένει αβέβαιος, αδυνατώντας να πιστέψει πως ενα όνειρο ήταν και πάει...

Κι ακόμα πιο παράξενο, στις σπάνιες φορές που βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο, όπως στη χτεσινή διαδήλωση (παράταιρος κι απόκοσμος, ξένος στο βουητό του πλήθους) νοιώθει έντονα την παρουσία της. Νοιώθει πως κάπου εκεί κοντά βρίσκεται και τον ψάχνει κι έτσι αρχίζει κι αυτός να την αναζητά μέσα στο πλήθος, με έντονη τη βεβαιότητα πως εκείνη τον βλέπει κι εκείνος δεν μπορεί να τη βρεί...

Κι ούτε τα δακρυγόνα κι ούτε η αποπνικτική ατμόσφαιρα τον ενοχλούν. 

Την ψάχνει αδιάκοπα και μάταια μεσ' το πλήθος και δεν φταίνε τα δακρυγόνα για τα δάκρυα στα μάτια του...

Έφυγε κι αυτός ο Αύγουστος, ο πένθιμος. Που απο όπου κι αν τον κοίταγε, φυλλοροούσε. Οι μέρες του χάνονταν όπως κι οι υπόλοιπες αταίριαστες μέρες της ζωής του. Καθώς λαβώθηκε απο παλιά, δεν μπόρεσε ακόμα να συνέλθει...

Ο χρόνος του (ο "άγιος" χρόνος μιας ευτυχισμένης δεκαετίας) έληξε παντοτινά. Γι αυτό και δεν κυλά, δεν έχει μέλλοντα. Απομεινάρια μείνανε οι έντονες αναμνήσεις της, άλλοτε ιαματικές και τις πιο πολλές φορές σκληρές κι επώδυνες, σαν διαρκές βασανιστήριο μιας ψυχής τραυματισμένης...

Ας είναι...

Τίποτε δεν τον συγκινεί, τίποτε δεν τον νοιάζει. Όχι απο ανεμελιά, αλλά απο μια προϊούσα περιφρόνηση κάθε καλοπέρασης. Νά' χει μονάχα τα τσιγάρα του και λίγο καύσιμο αλκοόλ για τα φλεγόμενα σωθικά του. Που μαζί με τη τέμνουσα μνήμη της να ξοδεύει αλόγιστα τα ύστερα της ανώφελης ζωής του...

Στέρεψε η αγάπη του για γράψιμο. Στέρεψε κι ανάγκη του να πληκτρολογεί. Επειδή δεν έχει άλλο τίποτε να 'πει, παρεχτός ότι του λείπει. Του λείπει πολύ!