Έφυγε κι αυτός ο Αύγουστος, ο πένθιμος. Που απο όπου κι αν τον κοίταγε, φυλλοροούσε. Οι μέρες του χάνονταν όπως κι οι υπόλοιπες αταίριαστες μέρες της ζωής του. Καθώς λαβώθηκε απο παλιά, δεν μπόρεσε ακόμα να συνέλθει...

Ο χρόνος του (ο "άγιος" χρόνος μιας ευτυχισμένης δεκαετίας) έληξε παντοτινά. Γι αυτό και δεν κυλά, δεν έχει μέλλοντα. Απομεινάρια μείνανε οι έντονες αναμνήσεις της, άλλοτε ιαματικές και τις πιο πολλές φορές σκληρές κι επώδυνες, σαν διαρκές βασανιστήριο μιας ψυχής τραυματισμένης...

Ας είναι...

Τίποτε δεν τον συγκινεί, τίποτε δεν τον νοιάζει. Όχι απο ανεμελιά, αλλά απο μια προϊούσα περιφρόνηση κάθε καλοπέρασης. Νά' χει μονάχα τα τσιγάρα του και λίγο καύσιμο αλκοόλ για τα φλεγόμενα σωθικά του. Που μαζί με τη τέμνουσα μνήμη της να ξοδεύει αλόγιστα τα ύστερα της ανώφελης ζωής του...

Στέρεψε η αγάπη του για γράψιμο. Στέρεψε κι ανάγκη του να πληκτρολογεί. Επειδή δεν έχει άλλο τίποτε να 'πει, παρεχτός ότι του λείπει. Του λείπει πολύ!