Σαν μαγεμένος....

Άδεια η νύχτα, έρημοι οι δρόμοι

και συ παντού και πουθενά...

Πες μου πως γίνεται;

Το αγιάζι να τρυπά το κόκκαλο 

κι η σκέψη σου 

να ζεσταίνει τη ψυχή μου;

Βρυχάται η μηχανή, το γκάζι τέρμα...

ο αγέρας  να παγώνει τα χέρια μου,

η απόσταση που μας χωρίζει να μεγαλώνει

και να σε νοιώθω δίπλα μου;

Πώς γίνεται; Πές μου...

σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει

η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει...

Πάρε τα χνάρια που άφησαν
τα μαύρα δάκρυα μου
κι έλα απόψε να με βρεις
εκεί στην ερημιά μου.
Βήμα - βήμα, δάκρυ - δάκρυ
θα με βρεις σε κάποια άκρη
να κλαίω για σένα αγάπη μου,
που τώρα ζεις μακριά μου.

Δακρύζουν μάτια και καρδιές
όταν αναστενάζω
κι από τα στήθια βγαίνουν φωτιές
για σένα όταν σπαράζω.
Πάρε τα χνάρια να με βρεις
και σώσε με αφού μπορείς

Αβάσταχτο να σ' αγαπώ...

Μέρα και νύχτα πάει κι έρχεται στης μάνας του το σπίτι. Η φροντίδα της απαιτεί και την παρουσία του, μολονότι η αδελφή του τραβάει όλο το ζόρι αγόγγυστα... Ζει σε διαρκή συναγερμό, έχοντας το νού του στο τηλέφωνο...
Η μητέρα ζει με θολό μυαλό. Δεν αντιλαμβάνεται την κατάστασή της. Δεν μπορεί να την αξιολογήσει, δεν έχει μέτρο σύγκρισης για το πώς είναι η καλή υγεία, για το πώς νοιώθει και πως μπορεί να προφυλάξει τον εαυτό της... Δεν ειδοποιεί όταν δεν νοιώθει καλά, δεν μπορεί να ισορροπήσει, δεν μπορεί να προσανατολιστεί. Δεν μπορεί να συγκρατήσει στη μνήμη της τίποτε απο το παρόν ή το πρόσφατο παρελθόν.
Κλαίει πολύ συχνά. Όμως δεν θυμάται για το θέμα που την λυπεί. Μονάχα η παρουσία του γιού της την συνεφέρει... Τότε νοιώθει σιγουριά, λιγοστεύει το κλάμα της και πότε - πότε χαμογελάει με τ' αστεία του...
Η διαδρομή απο το σπίτι του στο σπίτι της γίνεται πια μηχανικά. Κοντά στα ξημερώματα πήγε και γύρισε. Σαν υπνωτισμένος. Επειδή πλέον ύπνος δεν υπάρχει κι έχει γίνει σαν μισολιπόθυμη εγρήγορση. Όπου το όνειρο μπερδεύεται με την πραγματικότητα. Ο πόνος γίνεται μανδύας και περιβάλλει το μυαλό και τη ψυχή του. Ο μανδύας μεγαλώνει κι αφήνει έντονα να φανεί κι εκείνη. Που η ψυχή του δεν σταμάτησε να τη συλλογάται. Κι ο πόνος μανδύας μπερδεύεται και τον μπερδεύει. Έτσι δεν ξεχωρίζει πότε πονά για 'κείνη και πότε για τη μάνα του...
Μονάχα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο καθώς οδηγεί πάλι στη μοναξιά, του ξεκαθαρίζει γιατί και για ποιά πονά περισσότερο ακόμη...

Εδώ σαπίζεις....

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς
ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις
συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις
και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές
το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις
φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς
τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις
μ' ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς

Αυτά είπε σ' ένα ποιητή δικό μας
και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας

Όλα δικά σου...

Νύσταξες άστρο μου φεγγάρι μου

στην αγκαλιά μου αποκοιμήσου

ξύπνησες ήλιε αποβροχάρη μου

πάρε το γέλιο μου και πλύσου

Όλα δικά σου μάτια μου

κι ο πόνος σου δικός μου

είδαν πολλά τα μάτια μου

στις γειτονιές του κόσμου

Δίψασες λεύκα μου κουράστηκες

ρίξε τις ρίζες σου σε μένα

ήρθε βοριάς και ξεμαλλιάστηκες

πάρ' την καρδούλα μου για χτένα

Όλα δικά σου μάτια μου

κι ο πόνος σου δικός μου

είδαν πολλά τα μάτια μου

στις γειτονιές του κόσμου

Mad about you...

Μέρες πολλές μείναν ανεξίτηλες,

πώς να τις ιστορίσω...

Μα μέρα σαν κι αυτή,

πώς να τη ξεχάσω...

Που όσος χρόνος κι αν χρειαστεί,

ποτέ δεν θα λησμονήσω...

Τι 'ναι η ψυχή μου δεμένη

μ' άϋλα νήματα...

Απο μαλλιά ξέπλεκα

σαν φεγγερά μετάξια

κι ένα κορμάκι λυγαριάς

σαλεύοντας στον πήχυ,

χείλη σφιχτά και 

δόντια μαργαριτάρια

κι ένα χαμόγελο γλυκό 

που γιάτρευε τις πληγές μου...

Φεύγω...

Και πως να κρατηθώ; απο πού;

απο ποιόν;

Που τα πόδια μου λύγισαν απο το βάρος

της απουσίας σου....

που τα δάκρυά μου έκαψαν

κάθε προσμονή.

Και πώς να υπομένω; απο πού;

απο ποιόν;

Που τα χέρια μου έμειναν άδεια

απο την αγκαλιά σου...

που τα σωθικά μου 

κάηκαν κι αυτά

χωρίς εσένα...

Αχ! ψυχή μου

ήταν λάθος που

χωρίσαμε...

Κι είναι πιότερο μεγάλο

να ξαναβρεθούμε...

Ας φύγω... ας χαθώ

μη και γλυτώσει η ζωή μας...