Μέρες πολλές μείναν ανεξίτηλες,
πώς να τις ιστορίσω...
Μα μέρα σαν κι αυτή,
πώς να τη ξεχάσω...
Που όσος χρόνος κι αν χρειαστεί,
ποτέ δεν θα λησμονήσω...
Τι 'ναι η ψυχή μου δεμένη
μ' άϋλα νήματα...
Απο μαλλιά ξέπλεκα
σαν φεγγερά μετάξια
κι ένα κορμάκι λυγαριάς
σαλεύοντας στον πήχυ,
χείλη σφιχτά και
δόντια μαργαριτάρια
κι ένα χαμόγελο γλυκό
που γιάτρευε τις πληγές μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου