“Σαν τι τραγούδι να σου ‘πω

που είναι το στόμα μου πικρό...”

Μα πιο πολύ, η απουσία της προκύπτει εντονότερη

όταν η ψυχή του βασανίζεται

απο αλλότρια πάθη...

Όπως τώρα, που ο φίλος του αποδείχτηκε 

ιέραξ απληστίας, άνομος θύτης και στυγνός εκμεταλλευτής

ανθρώπινων ράκων και δυστυχισμένων ψυχών...

Εκπλάγηκε, πληγώθηκε, ταπεινώθηκε

διαβάζοντας τα καθέκαστα...

Κι όταν το είχε υποψιαστεί, αρνιότανε να το αποδεχτεί.

Τό ‘διωχνε σαν κακή σκέψη,

που δεν ταίριαζε στο θυμικό του...

Όμως έκανε λάθος...

Και τούτο το λάθος του είναι,

που θά ‘θελε να μοιραστεί μαζί της...

Ν’ ανοίξει τη ψυχή του, να της ομολογήσει

και να λυτρωθεί απ’ όλα τα δεινά του,

με τον ίδιο τρόπο που είχε ξεπλύνει της 

ψυχής του τα μαύρα φορτία

του παρελθόντος του.

Για να εξαγνιστεί,

καθώς εκείνη είχε τον τρόπο

να γιάνει τις πληγές του

που τώρα κακοφορμίζουν

στην μοναξιά του και στην απουσία της....