Πεθαίνω για σένα...

Βλέπω την άνοιξη που έρχεται...

μια άνοιξη ακόμη,

η τρίτη απο τότε που είμαστε ξένοι...

Σκίρτησαν τα φυλλαράκια στη λεμονιά

κι η μανταρινιά πήρε και ζωντανεύει...

Τις άφησα και τις δυο να παγώνουν στο μπαλκόνι μου,

στα κρύα του φλεβάρη...

μαζί με τη δική μου παγωνιά,

την παγωνιά της μοναξιάς χωρίς ελπίδα...

Κι αν η δική μου παγωνιά μένει ανίκητη

τα δεντράκια πήραν τα πάνω τους...

Η άνοιξη, ο ήλιος, η ζεστούλα, 

ζωντάνεψαν και ξαναζούν, κατά πως πρέπει...

Κάποτε πέθαινα για σένα...

πέθαινα απο την επιθυμία να ζώ μαζί σου, να είμαι κοντά σου,

να σ' αγγίζω, να νοιώθω την αναπνοή σου, να μ' αγγίζεις,

να μυρίζω το άρωμά σου...

Αχ! πόσο μου λείπεις...

Όμως πάλι πεθαίνω. Πεθαίνω για σένα...

Αλλά τώρα πεθαίνω επειδή δεν είμαστε μαζί

κι επειδή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα...

Μεσάνυχτα χωρίς φτερά...

Ο χρόνος δεν πονά

γίνεται ποτάμι που πάει και δεν γυρνά

περιπλανιέται τις νύχτες, σαν κι αυτή,

απελπισμένα σε μια άδεια πόλη,

που χάνεται σε μια δίνη δυστυχισμένων,

που κλείστηκαν απο νωρίς στα σπίτια...

Η φλόγα ακόμη καίει,

είναι η αγάπη που δεν ξεχνά,

φτερά που δεν πετάξαν,

γκάζια παράτολμα, αχόρταγα,

μιας ζωής που ποτέ δεν θέλησε να σβήσει

κι ας γίναν τα δάκρυα 

το μόνο της ζωής του ταξίδι...  

Οι νύχτες της μοναξιάς...

Όλα είναι για σένα...

Όλα!

Οι σκέψεις, τα αισθήματα, οι εικόνες...

Κι ας μη σε βλέπω, κι ας μη βρισκόμαστε...

Που κι αν όπου κι αν πιαστώ

πάλι με σένα θα το συνδέσω...

Όπως τώρα:

παίζω στο μπουζούκι μου ένα τραγούδι του Τσιτσάνη...

έχω πια την ικανότητα

να παίζω τραγούδια σαν κι αυτό,

χωρίς να χρειάζομαι γραμμένες νότες 

απ' τον δάσκαλο...

"Ότι κι αν πώ δεν σε ξεχνώ

κι απο την πόρτα σου περνώ

σου λέω λόγια μαγικά,

με το μπουζούκι μου γλυκά...."

The dream I had of you...

I've been here all the time
as far as i know doing right
i've always waited for the moment
that you would come through my door
but this brought loneliness so far
i lay my hand onto my heart
is this the life i want to live
is this the dream i had of you . . .

Te quiero....

Σε λίγο ξημερώνει Κυριακή

ύστερα απο μια άδεια νύχτα,

ίδια με δεκάδες άδειες νύχτες,

δυόμισυ χρόνια τώρα…

Εύκολο να το ακούς,

δύσκολο να το ζείς…

Τριάντα ώρες έχω να μιλήσω.

Τριάντα ώρες!

όχι επειδή δεν βρίσκεται κάποιος,

μα επειδή δεν βρίσκεσαι εσύ.

Αυτό μόνο….

Που τα λόγια σου ήταν ζωή,

ενώ των άλλων, αέρας…

Είδα απόψε, άλλη μια φορά, αυτό που αγαπούσαμε.

Στην Πόλη…

Την αγωνία του αγώνα,

για την στιγμή

όπου πας ψηλά

κι απο όπου κανείς δεν μπορεί να σε κατεβάσει…

Επειδή είναι καθαρή, αγνή κι αμόλυντη, επειδή

τη δουλέψαμε, 

γδάραμε το ταρτάν,

λειώσαμε το στρώμα,

 πριν φύγουμε χωριστά…

Ίσως αυτό είναι που με κράτησε ως εδώ:

η περηφάνεια της πρασπάθειας,

που ποτέ δεν κοροϊδέψαμε κανένα…

Γι' αυτό μας σέβονταν όλοι

κι ας μας χώριζε η παράταιρη 

απόσταση της ηλικίας μας….

Τώρα είναι αργά….

Όλα τελειώσαν…

μα μέσα στη ψυχή μου,

σταθερή, για πάντα, θα είναι η όμορφη παρουσία σου στη ζωή μου…

Te quiero…. 

Αστέρι μου....

Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου
κοντά σου θά 'ρθω πάλι, κοντά σου θά 'ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί και να με πάρεις πάλι.

Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει,
τ' άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι.

Θα σ' αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά
θα σ' αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά.

Ο ποταμός είναι ρηχός
κι ο ωκεανός είναι μικρός
να πάρουν τον καημό μου.

Να διώξουνε τα μάτια σου
να πνίξουνε τους όρκους σου
από το λογισμό μου.

Τα χέρια,,,

Κι αν θα διαβείς, κι αν θα διαβείς τον ουρανό
κι αν πας ψηλά, κι αν πας ψηλά στ' αστέρια
την συντροφιά, την συντροφιά μου θα ζητάς
και τα δικά, και τα δικά μου χέρια.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Κι αν πας σε α-, κι αν πας σε άλλη θάλασσα
σε άλλη γη, σε άλλη γη να μείνεις
δε θα βρεθεί, δε θα βρεθεί ν' αναπαυτείς
τον πόνο σου, τον πόνο σου ν' αφήνεις.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.