Te quiero....

Σε λίγο ξημερώνει Κυριακή

ύστερα απο μια άδεια νύχτα,

ίδια με δεκάδες άδειες νύχτες,

δυόμισυ χρόνια τώρα…

Εύκολο να το ακούς,

δύσκολο να το ζείς…

Τριάντα ώρες έχω να μιλήσω.

Τριάντα ώρες!

όχι επειδή δεν βρίσκεται κάποιος,

μα επειδή δεν βρίσκεσαι εσύ.

Αυτό μόνο….

Που τα λόγια σου ήταν ζωή,

ενώ των άλλων, αέρας…

Είδα απόψε, άλλη μια φορά, αυτό που αγαπούσαμε.

Στην Πόλη…

Την αγωνία του αγώνα,

για την στιγμή

όπου πας ψηλά

κι απο όπου κανείς δεν μπορεί να σε κατεβάσει…

Επειδή είναι καθαρή, αγνή κι αμόλυντη, επειδή

τη δουλέψαμε, 

γδάραμε το ταρτάν,

λειώσαμε το στρώμα,

 πριν φύγουμε χωριστά…

Ίσως αυτό είναι που με κράτησε ως εδώ:

η περηφάνεια της πρασπάθειας,

που ποτέ δεν κοροϊδέψαμε κανένα…

Γι' αυτό μας σέβονταν όλοι

κι ας μας χώριζε η παράταιρη 

απόσταση της ηλικίας μας….

Τώρα είναι αργά….

Όλα τελειώσαν…

μα μέσα στη ψυχή μου,

σταθερή, για πάντα, θα είναι η όμορφη παρουσία σου στη ζωή μου…

Te quiero….