Πεθαίνω για σένα...

Βλέπω την άνοιξη που έρχεται...

μια άνοιξη ακόμη,

η τρίτη απο τότε που είμαστε ξένοι...

Σκίρτησαν τα φυλλαράκια στη λεμονιά

κι η μανταρινιά πήρε και ζωντανεύει...

Τις άφησα και τις δυο να παγώνουν στο μπαλκόνι μου,

στα κρύα του φλεβάρη...

μαζί με τη δική μου παγωνιά,

την παγωνιά της μοναξιάς χωρίς ελπίδα...

Κι αν η δική μου παγωνιά μένει ανίκητη

τα δεντράκια πήραν τα πάνω τους...

Η άνοιξη, ο ήλιος, η ζεστούλα, 

ζωντάνεψαν και ξαναζούν, κατά πως πρέπει...

Κάποτε πέθαινα για σένα...

πέθαινα απο την επιθυμία να ζώ μαζί σου, να είμαι κοντά σου,

να σ' αγγίζω, να νοιώθω την αναπνοή σου, να μ' αγγίζεις,

να μυρίζω το άρωμά σου...

Αχ! πόσο μου λείπεις...

Όμως πάλι πεθαίνω. Πεθαίνω για σένα...

Αλλά τώρα πεθαίνω επειδή δεν είμαστε μαζί

κι επειδή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα...