Η θυμησή σου με σταυρώνει...

Ύστερα απο τρία χρόνια,

τρία ολόκληρα χρόνια... (πως πέρασε τόσος καιρός!)

όσα με συγκλόνισαν ζώντας μαζί σου,

δεν λένε να κοπάσουν, να φθαρούν, να μειωθούν...

Πώς γίνεται;

"Πώς αλλιώς; αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι"... (Μονόγραμμα του Ελύτη)

όμως το τραγούδι είναι του Γιάννη Ρίτσου και είναι μια καλή απάντηση για το πως είμαι και πως ζώ...

Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει - Αντώνης Καλογιάννης
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάριος Τόκας
Δεύτερη φωνή: Μαρινέλλα 

Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη
και πότε θα σε ξαναβρώ,
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' έναν κατάφωτο σταυρό,
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' έναν κατάφωτο σταυρό.

Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει
γι' αυτά που μου 'χεις αρνηθεί
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει.

Στη τρυφερή σου την παλάμη
κουρνιάζουν τα χρυσά πουλιά
ποιαν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου 'χουν λείψει τα φιλιά,
ποιαν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου 'χουν λείψει τα φιλιά.

Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει
γι' αυτά που μου 'χεις αρνηθεί,
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.