Πάντα εδώ...

Άλλη μια φορά η σελήνη σχηματίστηκε λεπτή και χρυσαφένια, σαν μενταγιόν έτοιμη να κοσμήσει το δυνατό σου στήθος. Ανέβηκε ψηλά απο νωρίς κι ύστερα χάθηκε στη δύση, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα. Αν ήσουν εδώ θα γύρευες βιαστική ένα χρυσό δαχτυλίδι, ένα σταυρουδάκι, κάτι για να ευχηθείς τη μυστική ευχή σου...

Ύστερα θα άπλωνες τα μακριά σου πόδια, χυμένη στην κόκκινη πολυθρόνα στο μπαλκόνι, σφίγγοντας τα μαλλιά σου στην καμαρωτή – πεταχτή αλογουρά, καθώς το αεράκι δρόσιζε τη συχνά συναχωμένη μύτη σου...

Τα αυτοκίνητα περνούν αδιάκοπα μπροστά μου, σαν μυρμήγκια που πηγαινοέρχονται στις προκαθορισμένες διαδρομές των δρόμων. Ψάχνω με το βλέμμα μου εκείνο το μωβ, με το μαύρο φτερό και το δεξιό φανάρι που ήταν χαλασμένο. Που έστριβε βιαστικό και καθυστερημένο στο δρομάκι που σε έφερνε στο σπίτι...

Ακόμη προμηθεύομαι τους χυμούς που έπινες. Και ‘κείνα τα τσίπς που δεν τρώγονται, γεμάτα πάπρικα, ρίγανη και μυρωδιές χαλασμένου τυριού.  Ανάβω το πικρό μου τσιγάρο και φυσώ τον καπνό μαλακά. Πότε – πότε, σπάνια δηλαδή, σχηματίζεται ένα δαχτυλίδι καπνού, που αργοσβήνει μετέωρο μπροστά στα μάτια μου...

Μακρυά, στον ορίζοντα της πόλης, τα φώτα τρεμοπαίζουν απο την ζέστη που αργοσαλεύει. Η αναλαμπή τους, που θολώνει τον ουρανό, μοιάζει με το κάλυμα μιας αόρατης ασπίδας, που τοποθετήθηκε για να μη μπορεί κανείς να δει τα άστρα...

Δεν είσαι εδώ. Πολύ καιρό τώρα το μωβ μονόφθαλμο αυτοκίνητο δεν έστριψε στο στενό μου. Ούτε το αεράκι δρόσισε τη μορφή σου. Το καινούριο φεγγάρι χάθηκε χωρίς να λάβει ούτε μια ευχή απο τα θέλω σου. Όμως νοιώθω πως είναι σαν να έφυγες πριν απο λίγα λεπτά, αφού ευδιάκριτα μυρίζω ακόμη και τώρα το άρωμά σου...