Τι όμορφο να σ' αγαπούν...

Ανάμεσα στους εφιάλτες, που βασανίζουν τις νύχτες του, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Όπως απόψε. Ήρθε στα όνειρά του όπως παλιά... καθυστερημένη! Μπήκε στο αυτοκίνητο και πλημμύρισε ο κόσμος με το άρωμά της. Η παρουσία της άστραψε στη νυχτιά του, έδιωξε όλη την πίκρα και χαλάρωσε με τα ιαματικά της χάδια και φιλιά.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα...
Οδήγησε τραγουδώντας Verdi και Pucini μέχρι την εσχατιά της Ουρανούπολης. Μαζί τους κι ένα λαμπρό φεγγάρι που έλουζε το δρόμο τα δάση και έβαφε τα ακρογιάλια μ΄ ασημικά πανέμορφα, πολύτιμα...
Η αγάπη της ξεχύνονταν αβίαστη, ατέλειωτη καθώς τιτίβιζε ασταμάτητα, εξιστορώντας τις μέρες και τις νύχτες της για τη δουλειά και τους ανθρώπους. Σαν άγγελος θεόσταλτη γιάτρεψε τη ψυχή του κι ο πόθος του για εκείνη ανάβλυσε αβίαστα, σαρώνοντας κάθε δισταγμό.
Πάλεψαν ατέλειωτα στα φεγγερά σεντόνια. Ο πόθος ο αληθινός κυρίεψε το χρόνο, έδιωξε την ατέλειωτη λύπη, σβήνοντας κάθε ίχνος της απο τη μνήμη...
Ανάσκελα, στα αχανή σεντόνια ήτανε τα δακρυσμένα μάτια της που τον καθήλωσαν.
— Γιατί; ρώτησε ανήσυχος για τα δάκρυά της.
— Επειδή μου έλειψες, του απάντησε τρυφερά...