Παλιό όνειρο της εφηβίας...

Τι θέλεις τι ζητάς

                            πού 'ναι το νόημα που σου 'πεσε απ' τα χέρια
Η μουσική που ακούς μόνος εσύ και τα γυμνά
Πόδια που αλλάζουν γη σαν της χορεύτριας
Ενώ τινάζεται ο κομήτης των μαλλιών της και μια σπίθα
Πέφτει μπροστά σου επάνω στο χαλί
Κει που κοιτάς να σε απατά η αλήθεια

Πού πας ποια θλίψη ποιο καιούμενο
Φόρεμα είναι αυτό που σου αποσπά τη σάρκα ποια
Μεταποιημένη αρχαία πηγή για να σε κάνει να χρησμοδοτείς
Έτσι φύλλο το φύλλο και βότσαλο το βότσαλο

Έφηβε γονατιστέ στον διάφανο βυθό

Που όσο κοιμάμαι και ονειρεύομαι τόσο σε βλέπω ν' ανεβαίνεις
Μ' ένα πανέρι πράσινα όστρακα και φύκια
δαγκάνοντας σαν νόμισμα τη θάλασσα την ίδια που
Σου 'δωκε τη λάμψη αυτή το φως αυτό το νόημα που γυρεύεις.

απόσπασμα απο τον ικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη.

Hurting lies...

People still ask about you and me. About us...

It's so strange...

They keep us, in their mind, as undivided, as if we are one...

It's so sweet...

and yet so bitter and  hurting lie, that lasts as all the great life lies.

— How is she?

Many of those who ask about us and still believe that we we cannot be separated,

invite us...

They do strong believe that it's impossible that we no longer exist together...

So I flinch to answer the truth and I let them believe as they wish to...

Or as I wish to?

Με πέταξες...

...και συ που ήρθες μια βραδυά να μου ζεστάνεις την καρδιά...

Δεν ήταν πυρετός ούτε παραλήρημα. Δεν ήταν εφιάλτης ούτε ήταν όνειρο. Στις νύχτες υπάρχει, εκλύεται μια παράξενη δυναμική όπου το ασυνείδητο κυριαρχεί. Πιάνει την πραγματικότητα και την μετατρέπει σ' ένα σκηνικό, σαν θέατρο. Πάνω στη σκηνή είναι εκείνη αλλά κι εκείνος, που ταυτόχρονα είναι και ο μοναδικός θεατής.

...ποτέ μου δεν λησμόνησα τη μοναξιά τη φόνισσα...

Παίζει μαζί του. Παίζει, ενώ έχει αντιληφτεί πως κι εκείνος το καταλαβαίνει. Κι αν μένει εκεί πάνω στη σκηνή, υποδυόμενος τον ανήξερο, είναι επειδή δεν μπορεί να φύγει, δεν μπορεί να την αρνηθεί. Επειδή υπακούει σε άλλες αξίες, σε άλλες αρχές, απο πολύ παλιά φερμένες..

...με πέταξες, αλλοίμονο, στο μαύρο καταχείμωνο...

Και το κάνει για να ξεπλύνει τις πληγές μιας ζωής κολασμένης, που την κουβάλαγε μέχρι να γνωριστούν, μέχρι να ζήσει μαζί της τα  καλύτερα χρόνια της ζωής του.

...με πρόδωσες και μ' έφτυσες. ήσουν χαρά και ξέφτισες,
και ξέφτισες...

Τώρα γυρεύει τη φωτιά, να βάλει τέτοια πυρκαγιά, που να κάψει τον κόσμο μέσα του, να τον κάψει ολοσχερώς και να καεί μαζί του, βλέποντας με την τελευταία του ματιά τον καπνό της σιγουριάς πως το κατάφερε...