Δεν ήταν πυρετός ούτε παραλήρημα. Δεν ήταν εφιάλτης ούτε ήταν όνειρο. Στις νύχτες υπάρχει, εκλύεται μια παράξενη δυναμική όπου το ασυνείδητο κυριαρχεί. Πιάνει την πραγματικότητα και την μετατρέπει σ' ένα σκηνικό, σαν θέατρο. Πάνω στη σκηνή είναι εκείνη αλλά κι εκείνος, που ταυτόχρονα είναι και ο μοναδικός θεατής.
...ποτέ μου δεν λησμόνησα τη μοναξιά τη φόνισσα...
Παίζει μαζί του. Παίζει, ενώ έχει αντιληφτεί πως κι εκείνος το καταλαβαίνει. Κι αν μένει εκεί πάνω στη σκηνή, υποδυόμενος τον ανήξερο, είναι επειδή δεν μπορεί να φύγει, δεν μπορεί να την αρνηθεί. Επειδή υπακούει σε άλλες αξίες, σε άλλες αρχές, απο πολύ παλιά φερμένες..
...με πέταξες, αλλοίμονο, στο μαύρο καταχείμωνο...
Και το κάνει για να ξεπλύνει τις πληγές μιας ζωής κολασμένης, που την κουβάλαγε μέχρι να γνωριστούν, μέχρι να ζήσει μαζί της τα καλύτερα χρόνια της ζωής του.
...με πρόδωσες και μ' έφτυσες. ήσουν χαρά και ξέφτισες,
και ξέφτισες...
Τώρα γυρεύει τη φωτιά, να βάλει τέτοια πυρκαγιά, που να κάψει τον κόσμο μέσα του, να τον κάψει ολοσχερώς και να καεί μαζί του, βλέποντας με την τελευταία του ματιά τον καπνό της σιγουριάς πως το κατάφερε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου