Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε...

Ότι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Σχηματίζεται ευδιάκριτα στα όνειρά μου. Σώμα γυμνό, που είναι η μοναδική προέκταση της νοητής γραμμής που μας ενώνει με το μυστήριο...
Με μια ακατάπαυστη ένταση τρυγούσες χυμό απ' τα χείλη μου. Ή αντίστροφα, στα χείλη μου πότιζες με νέκταρ μεθυστικό την ύπαρξή μου. Να διαγράφεσαι αχνή, μα τόσο πολύ πεντακάθαρη στο τρικυμισμένο μου κορμί. Που σαν θέλησα το ελάχιστο με τιμώρησες με το πολύ...

Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει...

Κι έρχεσαι πολλές φορές, όπως τότε που οι αστραπές αποκτούσαν χιλιόχρονη διάρκεια κοντά σου. Κι έτρεμε η γής απο μια συγκίνηση στα σωθικά μου, που ούτε η μαγεία του έρωτα δεν μπορούσε να ερμηνεύσει.

Έχω κάτι να 'πω. Διάφανο κι ακατάληπτο. Σαν κελάηδημα σε ώρα πολέμου:

— Ακόμα σ' αγαπώ...