Παραισθήσεις...

Συχνά, τις ώρες που οι αναμνήσεις κυριεύουνε το νού, το άδειο δωμάτιο γεμίζει με εικόνες, ιδιαίτερα της Χαλκιδικής. Απο εκείνες τις περιπλανήσεις κοντά στον Αϊ Νικόλα, στον όρμο της Παναγιάς και στα πήγαινε - έλα στα ορεινά, για ν΄ αποφύγουμε την κίνηση...
Λες πως κάποιος σκηνοθέτης κατέγραφε τότε, με μια κρυφή κάμερα, που τώρα προβάλλει σκηνές μιας ευτυχίας, χαμένης μεν, όμως ολοζώντανης όσο και μια ταινία του σινεμά.
Ζωντανεύει το μαγικό τοπίο, η αλληλουχία των όρμων, των πεύκων, της αμμουδιάς καθώς και οι δρόμοι, με τις στροφές αλλά και την προσμονή της άφιξης...
Μέχρι και τον ήχο του κινητήρα και την πνοή του ανέμου στο αυτοκίνητο μπορώ ν' αφουγκραστώ.
Γεμίζει η ψυχή μου απο μια τρυφεράδα συγκινητική καθώς σκέφτομαι το κορμί σου ξαπλωμένο πλάϊ μου στην αμμουδιά, το μαγιό με τις κορδελίτσες που δεν μπορούσα να λύσω, τις δοκιμές σου με το πόδι στο νερό, το αναπήδημα της έκπληξης απο το ψαράκι που σε δοκίμασε κι ύστερα μια βρεγμένη αγκαλιά, οι σταγόνες που ιαματικά έπεφταν στο πρόσωπό μου και μια γαλήνη ψυχής που δεν ξαναδοκίμασα έκτοτε...
Παραισθήσεις καλοδεχούμενες που σβήνονται στη μουντή νυχτιά, την ώρα που χάνεται ο χρόνος κι ο νούς παγιδεύεται σε λήθαργους καπνισμένους απο αμέτρητα τσιγάρα και σκληρό αλκοόλ, που ποτέ δεν φτάνει να καταλαγιάσει τον πόθο μου για σένα...