Στις 11 κάποιου Νοέμβρη βγήκε στο φώς. Τότε που ανύποπτος πάλευα στης ακολασίας το έρεβος. Αλλάζοντας την πραγματικότητα με μια άλλη, που έθρεφε αδιάκοπα της ματαιοδοξίας μου τη δόξα. Ρουφώντας σαν τρελλός μια ζωή ανάπηρη, παραδομένος σε τεχνητά συναισθήματα, μεθυσμένος απο αναισθητικά της συνείδησης...
Ας ήταν η νύχτα μου μεθυστική κι οι μέρες μου μπορούσαν να περιμένουν...
Αδοκίμαστη παρέμενε η ευτυχία. Αποτελούνταν απο λέξεις άλλων ποιητών κι απο κείμενα παρηγορητικών στοχαστών που χόρταιναν την αμάθειά μου.
Αυτή νόμιζα πως ήταν η λύση...
Μακρυά απ' τη θυμική των ονείρων μου πρόβαλε σαν παιδική επιθυμία. Επειδή ήδη την είχα ονειρευτεί. Εγέρθηκε απο ένα παλιό, πολύ παλιό εφηβικό όνειρο και μετουσιώθηκε σε μια σφοδρή, καταιγιστική παρουσία. Όπως τότε, που τα απίστευτα γίνονται πραγματικότητα. Που η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε επιθυμία...
Ο κόσμος έμοιαζε παράδεισος. Σε μια στροφή 180 μοιρών πάντα θα πονέσεις. Εγώ όχι. Δεν πόνεσα... Αντίθετα έγινα αληθινός άνθρωπος! Ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι οι ερωτευμένοι...
Σαν υπεραιώνιος γρανίτης...
3 χρόνια και 144 μέρες είναι που την έχασα. Όμως τι περίεργο!
Ότι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα, να όπως σήμερα...
Κι ας έγινε ο πόνος παντοτινός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου