Βαθιά στα όνειρά μου...

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Στο πέρασμα του χρόνου κανείς δεν μένει ίδιος. Μπορεί τα βασικά χαρακτηριστικά να ορίζουν τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία και την προσωπικότητα, όμως ούτε κι αυτά είναι σταθερά, σε χρονική διάρκεια μεγάλη. Έτσι η εξέλιξη της προσωπικότητας συμβαίνει, εξαρτώμενη από το εργασιακό περιβάλλον πρώτα κι ύστερα απά το φιλικό, της νέας παρέας, ακόμη και από της οικογένειας που είναι το πιο σταθερό απ' όλα...
Η ανάγκη κινεί τα νήματα. Αόρατη δύναμη - η ανάγκη - που επεμβαίνει σταθερά στην εξέλιξη του χαρακτήρα των ανθρώπων αλλά και των κοινωνιών. Κι όσο, ταυτόχρονα, μεγαλώνει ο χρόνος και η χρονική απόσταση που χωρίζει δυο ανθρώπους, τόσο περισσότερο "άγνωστοι" καταλήγουν μεταξύ τους.
Μένει μονάχα το συναίσθημα (κι αυτό κρυφό) με τα πολύτιμα χαρακτηριστικά της εποχής των δυνατών συγκινήσεων. Αυτό πρεσβεύει, ίσως για πάντα, την αλήθεια των ψυχών, που κάποτε ενώθηκαν σε κοινή ζωή, γιομάτη ευτυχία και ικανοποίηση...
Κι όταν τελειώσουν όλα, όπως σκοτεινιάζει η οθόνη στο τέλος μιας συναρπαστικής ταινίας, αιωρείται για λίγο στην ψυχή, εκείνο το περίπλοκο συναίσθημα της ανάμνησης των ημερών, όπου το μίγμα των αισθήσεων και των εντυπώσεων παραμένει ισχυρό, όμως εντελώς απροσδιόριστο!
Αφού τέλειωσαν όλα και δεν υπάρχει τίποτε μεταξύ μας, γιατί εξακολουθώ και σε βλέπω στα όνειρά μου; Πώς γίνεται, ύστερα από τόσα χρόνια, να εκλύεται τόση αγάπη, τόσο μεγάλη επιθυμία που σχηματίζει ολοζώντανες ιστορίες, που τις μοιραζόμαστε στα όνειρα;
Γιατί συμβαίνει τόσο συχνά αυτό, ενώ προκαλεί τόσο πόνο;
Δεν ξέρω... κι ούτε θέλω να γνωρίσω...