Αντιλαμβάνομαι αμέσως εκείνη την ιδιαίτερη ματιά, περισσότερο των γυναικών (που είναι πιο ευαίσθητες), που λέει πως είναι παράταιρη, ξένη κι ελλιπής η παρουσία μου χωρίς εσένα. Μοιάζω μισός άνθρωπος, ανολοκλήρωτος αφού λείπεις εσύ...
Πολλές φορές αφήνεται να αιωρηθεί η χαμένη προσδοκία τους: "πως ψέματα είναι, πως είναι προσωρινός ο χωρισμός και άντε, πές μας πως την ξαναβλέπεις, πως ξαναβρίσκεστε κρυφά από εμάς, όμως επιθυμία μας είναι να είστε πάλι μαζί, για να στερεωθεί ο κόσμος μας, που έχασε μια απ' τις κολόνες του..."
Βλέπω τα κρυφά κι ανυπόμονα βλέμματά τους, πότε προς την πόρτα και πότε προς το τηλέφωνο, που όπου να 'ναι θα χτυπήσει και είτε θα μπεις και θα φωτιστεί ο χώρος είτε θ' ακουστείς και θα φωτιστούν τα πρόσωπά τους...
"Κράτησε πάρα πολύ το κακό σας αστείο, πες μας πως τέλειωσε για ν' αποκατασταθεί η χαμένη τάξη, να χαρούμε τη χαρά σας, να μας παρασύρετε κι εμάς σ' εκείνη την ολοκλήρωση που κανείς άλλος - εκτός από σας τους δυο - δεν έχει ποτέ καταφέρει..."
Κι ακόμα πιο παράξενο είναι το συναίσθημα που αναβλύζει μέσα μου καθώς αποχωρήσω: νιώθω, πως φεύγοντας, όταν κλείσει η πόρτα πίσω μου, ξεσπάν και φανερώνουν - μεταξύ τους - την επιθυμία τους να μη χωρίζαμε, να μη συνέβαινε τέτοιο κακό. Βλέπω τα άδεια τους βλέμματα, πίσω από τις κουρτίνες ή καθώς στέκονται στο κήπο τους, παρακολουθώντας με, μέχρι να βάλω το κράνος μου, μέχρι να φύγω απ' τις προσδοκίες τους...
Τι παράξενο!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου