Στο πίσω κάθισμα ενός ταξί με τα χέρια σφιχταγκαλιασμένα απο ευτυχία. Είχες κερδίσει το πρώτο πρωτάθλημα του κλειστού. Θυμάμαι πόσο συγκινημένος ήμουν. Πόσο περήφανος...
Εκείνη η εικόνα ξεπηδά από τη μνήμη μου, κάθε φορά που παρακολουθώ αγώνες. Κι όσο εύκολα την ανακαλώ, τόσο δύσκολα θυμάμαι τα υπόλοιπα. Ίσως επειδή προσπαθώ να τα ξεχάσω, να σβήσουν απ' τη ψυχή μου, να σβήσουν όλα όσα...
Δεν γίνεται...
Είναι σκαλισμένα πάνω στο σώμα μου, άσβηστα, ανεξίτηλα τατουάζ μαζί με άπειρες εικόνες, που μερικές φορές ξεθωριάζουν κι άλλες προβάλλονται ολοζώντανες μπροστά στα μάτια μου...
Πολλές φορές επίσης χάνω το κουράγιο μου, που ολοένα εξαντλείται και ύστερα πιάνομαι απο ένα - σαν όνειρο - χτύπημα της πόρτας σ' ένα ξενοδοχείο στη Λεμεσό...
Κλείνω τα μάτια και ξαναζώ τη χαρά εκείνης της έκπληξης και τη μεγάλη Πέμπτη σε μια εκκλησιά, όταν προσπαθούσαμε να ξαναθυμηθούμε τα σημάδια και το σχήμα ενός ευλαβικού σταυροκοπήματος...
Τα μεσημέρια, μου συμβαίνει ακόμη αρκετές φορές, ξυπνά μέσα μου η επιθυμία να ετοιμαστώ για το γήπεδο, για την προπόνηση. Λες και δεν τέλειωσε τίποτε κι όπως καταλαβαίνω δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου