και τις πληγές γιατρεύει..."
κι εγώ σταθερά ξημεροβραδιάζομαι με τη σκέψη μου σε σένα... Κάθε μέρα, κάθε νύχτα...
Χιλιάδες μέρες, που πέρασαν αβάσταχτα, βασανιστικά αργά, κι όμως...
Λες και ήταν χτες, που διαλυθήκαμε. Ιούνης, με ζέστη περισσή και τα κομμάτια μου σπαρμένα σ' άδειες νύχτες και μάταιες μέρες. Με εύκολα δάκρυα κι ένα πόνο βαθύ μέσ' τη ψυχή, σαν πληγή ανοιχτή που ποτέ δεν θα κλείσει...
Ακόμη σ' ονειρεύομαι. Πολύ συχνά... δεμένος σαν μ' ένα άρρηκτο και πανίσχυρο σύνδεσμο, που δεν σπάει, δεν φθείρεται, δεν μπορεί ο καιρός να τον γιατρέψει...
Κι όσο το φεγγάρι, κάθε Ιούνη, θα μαζεύει τα βλέμματα όλων των ανθρώπων, ο πόθος μου, ο πόνος μου, ο όρκος μου και η ψυχή μου για σένα δεν θα σβήσουν...
Σου τό' χα 'πει: για πάντα με σένα...
Μα δεν με πίστεψες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου